Por Pepe de Rocaforte
Comentaba a semana pasada o caso de
Santa Liberata, ó parecer inexistente (a santa, non o caso). Sen saírmos de
Galicia temos outra mártir máis coñecida, Santa Mariña de Augas Santas, de quen
no século XVIII o bispo de Ourense Juan Muñoz de la Cueva escribiu unha crónica
relatando o martirio desta máis ou menos coetánea de Santa Liberata, a quen o
gobernador romano Olibrio, namorado dela, diante da súa negativa a abxurar do
cristianismo e entregarse a el, despois de tres ou catro sesións de variados
tormentos mandouna decapitar e, nun precedente do que séculos despois sucedería
co Mariscal Pardo de Cela, a súa cabeza, ó caír, deu tres botes, pero en lugar
de exclamar “credo, credo, credo”, fixo nacer cadanseu manancial de auga santificada.
Sen embargo, na colección de santos
inexistentes, hai outros dous que figuran entre os meus predilectos e, ó
contrario das dúas galegas, figuran ambos na “Lenda Dourada”, ese best-seller
escrito no século XIII polo bispo de Xénova, Santiago de la Vorágine, un autor
de quen tería moito que aprender o Marqués de Sade.
O primeiro destes meus santos
favoritos é San Cristobo, “San Cristobalón” que lle chamaba García Lorca, e o
aumentativo non é para menos, porque de adulto a súa estatura era de doce cóbados
(medida de lonxitude que no Imperio Romano viña supor algo máis de cinco
metros). Con semellante corpulencia non é estraño que infundise terror a canto
mortal se lle poñía diante. Por certo: antes de se facer cristián este bo
xigante chamábase “Réprobo”, que non é por nada, pero tampouco estaba mal.
Despois de renunciar a varios
empregos, seguindo o consello dun eremita dos que por aquela época estaban
cheos os desertos, estableceuse na ribeira dun río onde morría moita xente ó
intentar vadealo, para pasar a cabaliño os camiñantes que por alí precisaban
cruzar. Dunha vez cadroulle de ter por pasaxeiro ó Neno Xesús quen o convenceu
para se converter ó cristianismo, o cal por suposto empezou a producirlle unha
reste de desgustos cuxo final sería o martirio por medio de decapitación.
Pero o meu santo number one é
sen dúbida San Xorxe. Chámolle así, e non San Xurxo, porque así ó oín desde
neno, en referencia ó patrón dunha parroquia próxima á miña vila natal onde se
celebraba no seu día unha grande festa á que os labregos da contorna levaban a
bendicir as súas aguilladas para o gando, servizo moi axeitado para tan conspicuo manexador de
lanza contra dragóns.
O final da historia deste inexistente
santo guerreiro foi, coma o de tantos outros, o martirio por decapitación
despois das preceptivas e variadas sesións de tortura.
San
Xorxe, ou Xurxo, continúa con fieis ó longo da maior parte do mundo cristián,
desde a Capadocia, na Anatolia Central, onde conta a tradición que veu ó mundo,
ata Rusia, onde é o santo patrón de Moscú, pasando pola Gran Bretaña, Croacia,
Cataluña, etcétera, o que tampouco está nada mal.
Ningún comentario:
Publicar un comentario