¿ONDE NON HAI ALGÚN MUSEO CURIOSO?

Por Pepe de Rocaforte

           Leo nestes días “Vagabundo en África”, de Javier Reverte, e nunha das páxinas onde refire o seu paso por Bulawayo, Zimbabue, di: “No museo os únicos visitantes eramos un turista xaponés interesado polos animais disecados e eu, que fun dereito ás salas onde se expoñían os obxectos e fotografías da historia de Bulawayo, esquecéndome de ... utensilios agrícolas e vasillas de barro, e por suposto, dos animais disecados ... Non me interesan para nada as feras de pelellos apolillados e recheas de algodón”.

            Esta lectura tróuxome á memoria outra páxina, esta escrita por min hai anos nun proxecto de libro que durme coma tantos outros o sono dos xustos. Falaba de Sines, en Portugal, e dicía: “No interior do recinto murado (do castelo) ofréceselle ó despistado visitante unha explanada deserta, catro árbores de sombra escasa e un delicioso museo onde se exhibe unha idílica familia de alces disecados, varios exemplares, tamén empallados, da fauna local e unha colección de cunchas mariñas, a maior parte delas co arrecendo exótico das costas de Mozambique, onde o mariñeiro (ou funcionario das colonias) que as doou cumpriría no seu tempo servicio á república corporativa de antes do 25 de Abril”.

            Levo falado aquí de moitos museos: o da Emigración, en Nova York, o dos Oleiros, en Santa Cruz de Liáns, o do Monte Santa Tegra, na Guarda... E visitei outros máis, algúns tan curiosos como o Museo Fournier de Naipes, en Vitoria, ou o Museo Interpretativo del Duero, en Hinojosa de Duero, onde hai unha gran maqueta con trens eléctricos en funcionamento, reivindicativa da antiga liña férrea que por alí pasaba camiño de Portugal, que sirve de entretemento ós visitantes, ó lado dunha innovadora mostra de teléfonos móbiles, demostrativa de que en todas partes hai imaxinación para estar ó día en materia expositiva.

Por xunto ó Museo da Tortura, ou Museo da Inquisición, creo que hoxe desaparecido, en Santillana del Mar, pasei máis de vinte veces, pero nunca me atrevín a entrar, por medo a deprimirme. Outro case impensado museo, o das Relacións Destruídas, en Zagreb, pareceume sumamente orixinal e interesante (tamén del falei aquí).  E teño información dunha “Biblioteca de Orixinais Rechazados”, en Vancouver, que debe contar con material abondoso, o cal animará ós escritores á visita por aquelo de “mal de moitos...”

Pero despois de ler “O museo da Inocencia”, de Orhan Pamuk, quédome case sen fala diante da exhaustiva relación de museos estraños e curiosos visitados polo autor turco en todo o mundo. Ata el mesmo inaugurou en Istambul, en 2012, o seu propio “Museo da Inocencia”. Cando por alí andei aínda non existía tal museo, pero diante das informacións que do seu contido dá Pamuk, creo que tampouco me animaría a visitalo.