Non debería estrañarnos que na era da
economía liberal e no país da mesma, a relixión se adapte ás circunstancias, asociando
fe e pasta coas crenzas máis profundas da sociedade, como non debe de estrañarnos
que o evanxeo proclame o desexo de que Deus quere o mellor para os seus
adeptos, ou que a mensaxe que o cristianismo vén dando desde que naceu, coa
famosa frase do camelo e a agulla se troque agora, cando quen máis e quen menos
ten unha conta corrente e aspira a gastar o salario nas rebaixas de xaneiro, dicindo
que entre os bos desexos da divindade está sempre o de fornecer de bens
económicos ós seus devotos. 
Con tal mensaxe, o chamado evanxeo ou
teoloxía da prosperidade crea adeptos e adictos, e por iso Donald Trump, quen
sempre foi home de pedir nas súas oracións os pasteis seus de cada día,
escolleu como asesora á máxima representante desta tendencia relixiosa, a Paula
White, unha telepredicadora evanxelista que lle axudou a elaborar o seu discurso
para gañar o voto das comunidades cristiás, anque moitos dos seus colegas a
tachan de charlatana, falsa mestra ou herética, por negar a Trindade. Non
importa, ela, que agrupa fronte ás televisións a milleiros de persoas e asegura
ter tido unha infancia terrible, con malos tratos, violacións e ata tres
matrimonios, se fose católica, apostólica e romana iría para santa, porque,
segundo afirma, tras descubrir os valores da fe ós 18 anos, Deus mesmo se lle
presentou para pedirlle que predicase o seu evanxeo. Dedicouse entón a estudiar
a Biblia, e a pesares de que nunca se graduou en asuntos de teoloxía si foi
ordenada e nomeada líder da igrexa evanxélica. E a comunidade negra chegou a
dicir dela que era unha branca que predicaba como un negro.
Paula White é famosa pola súa peculiar visión
da fe, segundo a cal, unha vida cristiá non só nos recompensa coa vida eterna
no ceo, senón tamén coa posesión de riquezas na terra, e por iso afirmou nun
dos seus programas: Calquera que che diga que debes negarte a ti mesmo, é un
enviado do demoño.
Ela é quen dirixe as oracións do presidente
Trump, e aínda sen ter un posto oficial na Casa Branca, xoga o papel de guía
espiritual de toda a familia, defendendo desde o seu púlpito televisivo a
actuación do presidente con frases tan rotundas como que “quen o critica está
contra Deus, porque é Deus quen coloca ás persoas nos lugares de autoridade”. E
cando alguén lle recrimina que meta a Deus nas vulgaridades humanas, asegura
sen rubor: “É o Señor quen me dita o que hei de dicir na televisión”, e aínda asegura
que sendo Deus quen glorifica a un rei, cando loitas contra un plan divino
estás loitando contra a man de Deus.
Dito isto, que a tantos outros nos fai dubidar
do bo caletre de Deus, e nos lembra ós faraóns ou ós ditadores pola gracia de
Deus proclamada nas moedas de peseta, ela segue propoñendo que recadar cartos e
acumular fortunas é un dos bens que Deus lle outorga ós seus máis apreciados
fieis, porque, como tamén ela di: “A presencia e bendición de Deus está tanto
nos momentos de sufrimento como nos de prosperidade”. E non debe andar
equivocada esta señora, porque desde que asinou a principios de século un
contrato millonario para un programa televisivo de corte relixioso, o público
do seu show vai en aumento, ansioso
por escoitar frases tan rotundas que a levaron a falar por primeira vez da
teoloxía da prosperidade no 2004 coa fin de xustificar e divinizar a riqueza
dos magnates. Á fin unha versión máis descarada do que a mesma Igrexa vén
practicando desde o edicto de Milán.
Ningún comentario:
Publicar un comentario