Por
Pepe de Rocaforte
Un medio parente arxentino andou
estes días percorrendo España á busca de información sobre os seus antepasados
e, á vista do que escribín a semana pasada, mándame unha foto da porta da “Casa
Museo Miguel Pellicer”, en Calanda. Seica non puido visitala por estar pechada,
pero quen queira saber algo do seu milagroso contido pódeo ver na wikipedia.
Outro amigo pídeme máis datos sobre
os museos visitados por Orhan Pamuk en todo o mundo. Son unha cantidade enorme,
pero para compracelo dareille un rápido repaso.
Segundo o escritor turco, detrás de
toda a sabedoría da civilización encóntranse os museos. A el interésanlle as
coleccións que ninguén se molesta en visitar. Nunha xira de preto de seis meses
polos Estados Unidos seica visitou douscentos setenta e tres museos, entre eles
o da Tecnoloxía Xurásica de Los Ángeles, o Museo Ava Gardner, de Smithfield, en
Carolina do Norte, a colección de latas de refrescos e cervexas do Museo de
Envases e Publicidade de Bebidas, preto de Nashville, o Museo da Traxedia na
Historia Estadounidense, en St. Augustine, Florida, onde está o Buick de 1966
no cal morreu Jayne Mansfield. Ou o Museo das Luvas, en Manhattan, que lle fixo
lembrar o Museo Sentimental, dentro do Museo Frederic Marés, de Barcelona, con
prendedores de pelo, chaves, abanos, frascos de perfume, colares e bolsos.
En
París visitou o Museo de Edith Piaf; o Museo da Prefectura de Policía; o Museo
Jacquemart André; o Museo de Correos; o Museo do Servicio de Obxectos Perdidos;
o Museo do Tabaco; o Museo Nissim de Camondo, un levantino de orixe estambulí; a
Casa Museo de Maurice Ravel, onde se emocionou diante do cepillo de dentes do
compositor, as súas cuncas de café, os seus bonecos, os seus xoguetes, unha
gaiola de ferro cun reiseñor tamén de ferro que cantaba... O Museo Gustave
Moreau visitouno simplemente porque Proust menciona con aprecio a ese pintor.
No Museo da Vida Romántica pasou moito tempo diante do mecheiro de George Sand,
das súas xoias, dunha crecha de cabelo grampada nun papel...
Tamén en Francia visitou o Museo de
Cazelles, preto de Lyon, unha antiga fábrica de chapeus, onde admirou a súa
colección de sombreiros de home e muller. O Museo do Perfume, en Grasse, no cal
pasou outro día completo. O Taller-Museo de Cézanne, en Aix-en-Provence. O
Museo do Tempo, en Besançon, con impresionantes reloxos silenciosos. O Museo Marcel
Proust, en Illiers-Combray, etc.
En Agrigento, Sicilia, estivo na
Casa-Museo de Pirandello. En Calcuta visitou o Museo Tagore. En Helsinki estivo
no Museo da Cidade, que lle deu ideas para a súa propia galería con, entre
outras, unha boa colección de frascos de medicinas (No seu “Museo da Inocencia”
Pamuk expón baixelas, cuberterías, menciñas, unha colección de saleiros reunida
ó longo de oito anos...)
En Stuttgart, no Württemberg Landesmuseum,
tamén sacou ideas na súa colección de barallas, aneis, colares, xogos de xadrez
e óleos. No Museo Histórico de Goteborg sentouse a ver con calma porcelanas e
pratos traídos pola Compañía das Indias Orientais. A Brevik, en Noruega, foi só
por ver a oficina de correos tres veces centenaria, o estudio de fotografía e a
vella farmacia, alí expostas. En Trieste visitou o Museo do Mar. En La Ceiba,
no Caribe, foi ver o Museo de Insectos e Bolboretas. En China visitou o Museo
da Medicina China, en Hanzhou. En
Amberes, no Museo Rockox, comprendeu que no interior das casas pequenas e
silenciosas se incrustan os obxectos do pasado coma se fosen a súa alma.
En Viena visitou o Museo Freud. En
Haarlem, Holanda, admirou a colección de minerais e fósiles do Museo Tyler. No
Museo das Cousas, en Berlín, decatouse de que con intelixencia e sentido do
humor pódese reunir de todo. No Museo Dostoyevski, de San Petersburgo, fíxolle
gracia que a única peza auténtica era un sombreiro, ó lado do cal unha nota
dicía: “Pertenceu realmente a Dostoyewski”. E na mesma cidade descubriu que o Museo
Nabokov está ubicado nun local onde na época estalinista estaba a Oficina da Comisión de Censura.
Aquí deixo a cousa, porque hai para
todos os gustos e se continúo non vaia quedar espacio para ninguén máis. E non
pode ser así.
Ningún comentario:
Publicar un comentario