Por
Pepe de Rocaforte
Como remate do sucinto repaso que
lle veño dando ás novelas de quiosco en
España cómpreme citar un dos nomes máis interesantes, e máis importantes, do
xénero: José Mallorquí, o creador da figura do Coyote.
Mallorquí,
que empezou utilizando varios pseudónimos: Mallory Ferguson, Carter Mulford,
Amadeo Conde, foi o meu primeiro gran descubrimento literario cando tiña seis
ou sete anos, se a memoria non me engana. Daquela caíu nas miñas mans unha
novela súa: o número seis da colección “El Coyote” titulada “El otro Coyote”.
Desde aquel día ata os meus dez ou
once anos farteime de ler novelas de Mallorquí, entre elas un divertido relato
deportivo da cal non lembro o título nin o pseudónimo utilizado polo autor. A
historia trataba dun xornalista que ía cubrir a información dunha competición
natatoria en pleno inverno no porto de Barcelona e empuxado pola masa de
espectadores caía ó mar. Para non se conxelar poñíase a bracear con tal ímpeto
que resultou ganador da carreira e a partir de aí convertíase, sen máis
preparación previa, nun deportista vencedor en canta competición, fose do tipo
que fose, participaba.
Tamén me entusiasmaron as aventuras
dos “3 Hombres Buenos”: o español César Guzmán, “rostro enjuto, aspecto
atractivo, puntería mortal”. O mexicano Diego de Abriles, “alto, joven,
simpático, maneja las armas con increible destreza”. E o portugués João da
Silveira, “el mejor tirador de los tres; además de las armas lleva siempre una
guitarra y sabe cantar hermosas canciones”. A João da Silveira gustáballe
repetir, como resposta ás ameazas de calquera maleante: “cando diga eso sorría,
amigo”.
Do personaxe que o faría famoso, o
Coyote, escribiu Mallorquí preto de duascentas novelas, das que cheguei ter arredor
dun cento. O Coyote foi unha versión mellorada do Zorro, do norteamericano
Johnston McCulley. Coma el, ocultaba a súa personalidade real cun anteface e facíalle
ós delincuentes unha marca que, se no heroe de McCulley era unha zeta marcada a
espada na súa fronte, no caso do Coyote tratábase da mutilación dunha orella á
que lle arrincaba o lóbulo cun certeiro disparo de revólver, un alarde de
puntería imposible de superar por calquera francotirador armado de rifle con
mira telescópica.
E non podo cerrar esta relación sen
citar a colección “Rodeo”, unha das máis
famosas publicacións de novelas de vaqueiros en España, debida á “Editorial
Cies”, de Vigo. Alí destacou outro prolífico narrador do xénero, M. L.
Estefanía, quen na miña opinión non chegaba nin de lonxe á altura de Mallorquí.
As súas novelas parecíanme penosas, dunha simpleza desoladora, pero non se pode
negar que acadaron un enorme éxito de público. Estefanía e Fidel Prado, este
aburrudísimo e pesado (e califícoos ós dous co meu criterio daquel tempo), foron
os grandes nomes da editorial viguesa.
Pero, para min, un dos mellores autores
deste tipo de novelas de quiosco foi Silver Kane. E non debía andar tan mal de
gusto, porque tras ese pseudónimo ocultábase Francisco González Ledesma, quen
ganaría o premio Planeta en 1984 con “Crónica sentimental en rojo”, e con “Una
novela de barrio” o premio RBA de Novela Negra en 2007. Do que non estou seguro
é de que Silver Kane publicase ningunha novela en “Rodeo”. Paréceme que non.
Ningún comentario:
Publicar un comentario