Como
se todo o ben viñese do ceo e non da terra que pisamos, sempre
agardamos que el nos bendiga ou que del nos caia a sorte como o maná
daquela vez. Pero iso non soe pasar. Pasou no bíblico deserto, e non
sabemos se non sería unha licencia literaria coma tantas outras,
porque do que do ceo nos pode caer todos temos algunha anécdota que
contar, sobre todo se somos de porto de mar. E para exemplo de que
non todo o que cae é bo, lembraredes o de Esquilo, que o pobre
refuxiouse no campo precisamente para evitar contrariedades
celestiais, tal vez confundindo o ceo cos balcóns ateigados de
testos colgados nas rúas polas que andaba, e foille caer na cabeza
unha tartaruga, un dos animais máis pegados ó chan que existen.
Asemade, saberedes que o paraugas inventouse como medio protector e
se do ceo caesen cousas boas os tellados terían forma de funil.
Ninguén
está libre da mala sorte, e agora menos, con todo ese reboutallo de
ferranchos, motores, cables e chapas dos satélites artificiais en
desuso que flotan abandonados á súa sorte arredor da terra,
aproximándose perigosamente ós puntos en que alcanza a gravidade
para traelos tal raios de Zeus que nos partan. E se ben cando son
anacos pequenos, o roce coa atmosfera convérteos en diminutas
estrelas fugaces que case nin se ven, doutros sabemos que cruzan por
encima das cidades como bólidos provocando o pánico.
O
temor, estes días, para nós, galegos e portugueses do norte, é que
nos caian os restos dunha estación espacial china co rimbombante
nome de Pazo celestial, un laboratorio que tras escasos tres anos de
funcionamento, no pasado 2016 quedou fóra de control e ameaza con
caer nas nosas latitudes arredor do primeiro de abril, e este si que
non é unha tartaruga. Pero tranquilos, din os expertos que as
posibilidades de que colla a alguén pola rúa é moi baixa, de un
entre un billón, mais aínda así aí está a probabilidade, como
está que caia sobre o tellado dunha casa. (Inimaxinable).
Deste
caso sabemos porque o aparello é chino, e en occidente a tecnoloxía
china ten peor fama que as aeronaves rusas na teleserie “Big Bang”.
Con todo, o problema non é o fabricante, senón ese vertedoiro que
temos sobre as nosas cabezas aínda que non o vexamos, e contra o que
xa se levan feito moitas propostas para erradicalo, sen que ninguén
se anime a dar o primeiro paso. Contra el advertiu Donald J. Kessler,
un experto da NASA para quen o aumento dese tipo de desperdicios
provocará un alto risco de accidentes nesa capa da atmosfera, tal
vez a máis transitada polos satélites, que ó atopar tantos
obstáculos no seu traxecto, aumentan en función exponencial a
posibilidade de colisións e consecuentemente de máis refugallos sen
control, algo que leva o nome de “síndrome de Kessler”. Un
síndrome que vén sendo o contrario do tan coñecido de Dióxenes
(quen por certo, promulgaba todo o contrario do que fan os que
padecen tal trastorno). Neste caso a chatarra acumúlase por abandono
e por desidia. Un descontrol no que non se poñen límites, porque a
todos lles é moi doado mandar unha nave que nun tempo máis ou menos
útil vai dar uns beneficios á compañía que a lanzou, pero logo,
cando xa non é rendible, é máis barato cortar toda comunicación
con ela e que sexa o que a gravidade queira e cando queira, unha
verdadeira lotería sobre as nosas cabezas, o que nos demostra que
tanto debaixo da alfombra como no espazo interestelar, o lixo é unha
porcallada e un perigo.
(Este artigo foi publicado na sección Lingua Proletaria, na edición Barbanza de La Voz de Galicia)
Ningún comentario:
Publicar un comentario