Díxoo o Papa e iso vai a
misa: Santo Antonio non é de Padua, senón de Lisboa, e se eu fose
portugués tamén estaría contento de que por fin se recoñeza unha
verdade en favor da que tantas veces a diplomacia e o chauvinismo
luso ergueron os seus estandartes, reclamando e sinalando a casa onde
naceu, a carón da igrexa catedral, a pía bautismal onde lle puxeron
por nome Fernando Martim de Bulhões e Taveira Azevedo, e a quen cada
ano lle fan a maior festa do país, adiantándose ó noso san Xoán
con sardiñas asadas e viño verde na véspera do 13 de xuño. Pero a
verdade é que, seguindo a sentencia de calquera paisano noso, un non
é de onde nace senón de onde pace, e o santo lisboeta paceu en
Padua e alí espantou ó diaño, predicoulle ós peixes, amparou ás
mozas casadeiras para arredalas do pecado, repartiu pan entre os
pobres sen que endexamais o seu zurrón quedase baleiro e ata perdeu
o breviario, como moi ben nos lembra a oración que todos recitamos
algunha vez para atopar as cousas perdidas.
Pero, milagres e fantasías á
parte, este santo Antonio, a quen non debemos confundir co santo
Antón do 17 de xaneiro, protector dos animais, para que non se faga
certo aquilo de “Pedinlle a santo Antón, un mozo ben parecido,
enganeime de santo e tiven unha besta por marido”, tamén se pode
considerar un deses emigrantes que fixeron fortuna aló onde
asentaron pero non portaron polos seus, porque a ninguén se lle
escapa que naquel século XIII en que andou exercendo o apostolado e
a caridade, o seu milagroso socorro repartindo pan era igual de
necesario na súa Lisboa natal onde, todo sexa dito, tamén podía
arriscarse a sufrir desa mala condición de non ser profeta na súa
terra (anque isto ningún santo o tivo nunca en conta), e de feito, a
súa santidade acadouna en Italia antes de que lle fixesen o
cabodano. A ver que outro santo portugués tivo tal mérito.
E non se diga que para acadar
a santidade non importa o lugar en que se exerce senón como se
exerce, porque volvendo ó do pan, ben contentos estarían os seus
veciños se tivesen unha tafona gratuíta a carón das súas casas,
ou se algunhas mozas dos arrabades do que daquela era un dos portos
máis transitados do mundo, tivesen alguén que as socorrese para non
caer na prostitución.
Así que santo Antonio, a quen
o mesmísimo neno Xesús se lle subía ó atril para aconsellarlle as
máis acertadas palabras do seu discurso, foi en certo xeito un
renegado da súa terra (e que o santo me perdoe). Si, volveu a ela
para aclarar un xuízo contra seu pai, inxustamente acusado, facendo
gala do don da ubicuidade, sen deixar o púlpito onde predicaba, pero
a súa taumaturxia exerceuna sen dignarse a botarlle unha man ós
seus paisanos, que boa falta lles facía.
Por iso creo que non erramos
moito ó nomear á xente polo lugar onde pace e non por onde nace,
que outros sen ser santos fixeron máis pola súa terra, abrindo
escolas e fábricas, ou construíndo pontes e lavadoiros, cuxo
recoñecemento non pasa de darlle nome a unha rúa ou a un edificio
público. E seguro que estes están igualmente no ceo dos bos e
xenerosos, pero ademais tamén o están no ceo dos xustos anque
ninguén lle rece unha Avemaría nin lle fagan festa con sardiñas
asadas e viño verde.
Ningún comentario:
Publicar un comentario