Por
Pepe de Rocaforte
En “Los cuadernos de La Romana”, de
Torrente Ballester, encontro un parágrafo onde conta estar lendo as Memorias de
Saint-Simon, “das que antes posuía uns extractos, herdados de meu pai (catro
volumes da antiga colección Larousse)”. ¡Uns extractos en catro volumes! Hai
que ver a incontinencia grafómana de moitos escritores de antes (e de agora
tamén). Con tanta escritura ¿quedaríalle algún tempo libre para vivir? E mais
quedaría, porque polo xeral aqueles grandes memorialistas non precisaban ganar
o pan co traballo das mans ou co suor da súa fronte.
Aínda que, agora que o escribo, decátome
de que tamén había xente que non paraba de encher folios precisamente para
ganar o imprescindible sustento, aí temos o caso de Balzac sen ir máis lonxe. O
cal faime volver ó tema da semana pasada: as novelas por entregas e,
concretamente, a “Juan León, el rey de la serranía” e o seu autor, quen posiblemente
pasaría tamén por algunhas necesidades económicas que o forzaban a escribir
esas case interminables historias de miles de páxinas.
Busquei en internet o nome de Jesús
García Ricote, ou Rigote, porque de ámbalas dúas formas o vin escrito, pero inclínome
por Ricote, porque así o encontrei en “La Nueva Taberna”, nun texto de quen se
identifica como neto do autor de “Juan León”. Na rede atopei moi poucas cousas,
pero entre esas poucas chamoume a atención un informe da “Fundación Fermín
Caballero” da Real Academia da Historia, no cal se relacionan os aspirantes ó
“Premio a la Virtud” do ano 1928. Un dos aspirantes era García Ricote, de quen
se ofrece o seguinte informe: «Don Jesús García Ricote, de Madrid. Joven
impedido de pies y manos, que a pesar de su inutilidad viene dedicándose con
gran altruismo y desinterés a la enseñanza de niños pobres en la barriada de
las Peñuelas.» Finalmente o premio seríalle concedido a outro aspirante.
En canto ás informacións que ofrece
o seu neto observo un detalle dubidoso: o da data de nacemento: dá a de 1869,
mentres noutra parte vin 1883. Coinciden ambas no ano da morte: 1962. Tamén nos
di que en 1959 lle concederon o “Premio Blanco Grande a la Virtud” dotado con
5000 pesetas. E ofrécenos uns datos biográficos: foi profesor nun colexio de
curas e pasou a guerra civil en Madrid, “con lo que eso conlleva” . Tivo “un
huevo” de fillos e recibiu bastantes premios, entre outras cousas por ensinar a
ler a unha manchea de nenos enfermos. Seica Juan Ramón Jiménez o apadriñou
literariamente.
Entre as súas obras, “de temática
católica e costumista”, estaban a nosa xa coñecida “Juan León el rey de la
serranía”, “Juan de Dios el médico de los pobres”, “Madonia”, “Los que gimen”
“e unhas cantas máis”. Publicáronse todas por entregas, e a este respecto
encontrei en “Belloteros por el mundo”, un texto de Santiago Luján contando que
en Oliva de Mérida vendía estas novelas por entregas un señor que facía a
distribución ó lombo dun burro ou mula, coa que recorría vilas e aldeas. ¡Eran
tempos!
Ningún comentario:
Publicar un comentario