Por
Pepe de Rocaforte
Hai un par de días puiden ver na
televisión un pequeno incidente entre o presidente francés Emmanuel Macron e un
adolescente durante a celebración dun acto de homenaxe ós líderes da
Resistencia. O suceso foi moi difundido polos medios de información e supoño
que todo o mundo estará ó tanto del, pero por se acaso vouno repetir aquí.
Ó
inicio do acto un rapaz duns quince anos saudou a Macron con un “¿Que tal,
Manu?” Para marcar as distancias e poñer a cada un no seu sitio, o presidente
francés cortou ó mozo cun seco “Estás nunha cerimonia oficial e teste que
comportar como é debido. Podes facer o imbécil, pero hoxe toca a Marsellesa e o
Canto dos Partisanos. Chámame Señor Presidente da República, ou Señor”. E aínda
agregou: “O día que queiras facer a revolución, saca antes o teu título e
gánate a vida por ti mesmo. Despois vaille dar leccións ós demais”.
Ata aquí o feito, sobre o cal non
vou entrar en valoracións, que poden ser de varios tipos e, en principio, todos
respectables. Pola miña parte o caso tróuxome á memoria unha historia, “O gran
Barrigana”, contada por Antonio Lobo Antunes no seu “Libro de Crónicas”, unha
interesante recopilación de artigos xornalísticos do autor.
O
escritor portugués dá aí unha relación de grandes porteiros lusos a quen veu
actuar (na cal chamoume a atención non ver citado a Vítor Baia, tamén gardameta
do Porto e internacional, como Barrigana). E mostra a súa mágoa por non ter
visto nunca xogar ó bautizado por un xornalista francés como “Mãos de Ferro”.
Pero logo refire que en 1973, na
Baixa do Cassanje, durante a guerra de Angola, un día que se achegou ó campo de
fútbol do Ferroviario do Malanje reparou
nun home de certa idade, calvo e barrigón, vestido con roupa de adestramento,
lanzando balóns a un mulato na portería. Uns rapaces que seguían a sesión,
aplaudían e berraban: “Dálle, Barrigana. Sacúdelle, Barrigana. Mátao,
Barrigana”. O Altísimo atendía finalmente os desexos do escritor. Aquel home
era o gran Mãos de Ferro ensinando fútbol ós mozos das chabolas angolanas.
«A cada chut do xenio –escribe Lobo
Antunes-, os rapaces admirados berraban: “Dálle con todo, Barrigana” cunha
familiaridade que irritou ó meu ídolo. Ninguén, desde o seu punto de vista e
desde o meu, xefe de Estado, mariscal de campo, papa ou dentista, tiña dereito
a tutear ó divino Frederico Barrigana. Xustamente indignado con tamaña ofensa,
o Mãos de Ferro detivo cun xesto (... ó porteiro...), avanzou co índice
levantado cara ós nenos paralizados do susto e ordenou cunha voz terrible de
Xuízo Final, para facerlles falar ben ensinándolles a respectuosa cortesía
debida ós deuses que moi de vez en cando a misericordia de Xúpiter envía ó noso
encontro para xustificarnos a existencia, conquistadores, santos, xeómetras e
recadadores de impostos: “Nin Barrigana nin de tu. De vostede, señor Barrigana.
»E
nunca o admirei tanto como ese día».
Quede claro que non é a mesma cousa
que o conto do Macron. Polo menos parécemo a min, pero aí deixo o caso.
Ningún comentario:
Publicar un comentario