Un
amigo bioquímico asegúrame que en poucos anos darannos unha
pastilla e seremos inmortais. Non llo creo, pero aínda así, cada
vez que tal cousa di sinto unha especie de vertixe, coma cando me
pregunto que houbo antes de Big Bang ou ata onde e por onde se
expandirá o Universo, canto dura a eternidade ou que obxectivo ten a
existencia despois do Xuízo Final. A verdade é que sempre tiven
problemas co infinito. En matemáticas hai ferramentas e destrezas
para eliminar o factor malvado, pero en bioquímica a cousa non está
tan clara, e se ben hai dous estados ou etapas na vida dunha persoa
que tratan de eliminalo, un primeiro no que dicimos “teño tantos
anos” e outro no que sen necesidade de ser pesimista aseguramos “xa
me queda menos”, ninguén quere verse nesta segunda etapa a pesares
de que mellor é chegar a ela ca non chegar, conscientes de que os
límites en asuntos de vida teñen un valor real que dalgún xeito e
coas artes que nos son propias queremos alongar ó máximo.
Contra
a opinión do meu amigo, outros científicos (supoño que máis
serios) néganlle autoridade cunha frase ben rotunda: “vivimos en
presencia de osíxeno e o osíxeno oxida”. Ou sexa, que somos coma
ferranchos tirados no monte, que un día foron novidade brillante e
serviron para algo, anque houbese que pintalos e darlle antioxidantes
para mantelos visibles e en uso, e cando o médico-pintor se cansaba
de reparalos tirábaos no lixo para que apodrentasen.
O
certo é que desde que se inventou o xabón a esperanza de vida é
cada vez maior, e desde que o freire Mendel (aínda non sei porque
non fixeron santo a este monxe) xogou con chícharos e garavanzos,
fóronse abrindo portas para corrixir os problemas que traemos de
fábrica, sempre pensando nunha longa e pracenteira existencia. Hai
quen asegura que estes avances abócannos a ter algún día humanos á
carta, esa antiga pretensión aprendida de gandeiros con touros
fecundadores e vacas fecundantes, que convertía ós pais de mozos
casadeiros en gandeiros de familia, escollendo xenros e noras en
función da forza, robusteza e lonxevidade dos seus antecesores. E
así, os embaixadores de outrora, cando preparaban a unión
sacramental de príncipes e princesas, sabendo que os retratistas da
época poñían máis da súa imaxinación ca da realidade que vían,
xa fose para gañar puntos, becas de manutención, ou porque eran uns
simples adulóns, con todas as súas boas dotes diplomáticas e
engaiolantes, facían máis fincapé no pedigree dos noivos ca na
cara bonita; co que era máis importante no currículo dos
pretendentes que os seus devanceiros tiveran moitos fillos e moi
poucas enfermidades, ca mesma dote aportada ó casal. Toda unha
selección contra natura que nos fixo menos peludos e máis lonxevos.
Sempre con esa idea de superar os límites propios do común dos
mortais e, no seu defecto, de deixar unha longa prole que nos
inmortalice, xa sexa herdando a cor dos ollos ou as maneiras de
andar.
Vivimos
querendo gañarlle anos ós anos, e asombrámonos con esas noticias
de prensa dando conta da lonxevidade dos nosos maiores, aínda que
esta moitas veces non vaia acompañada da necesaria calidade e saúde.
A cura de enfermidades, e ata a erradicacións dalgunhas delas foi o
primeiro paso para ir alongando a esperanza de vida, pero polo que
entendo, a pesares do que o meu amigo bioquímico di, a eternidade,
esa meta procurada desde que o mundo é mundo, non a teremos nin no
ceo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario