É de sempre que os mozos
pidan pasos e ós vellos lles custe ceder o asento.
Karan Mahajan, un escritor
indio en lingua inglesa que ós seus 34 anos xa é recoñecido con
varios premios á calidade literaria, nunha historia curta narra como
durante a lectura de presentación da nova obra dun escritor famoso,
nun lugar exclusivo, e coa asistencia das primeiras plumas do país
(seguramente con tarxetas e croquetas), hai un atentado do que só
sobrevive un dos escritores. Entón, unha das grandes editoriais
decide sacar unha antoloxía con textos dos falecidos, escollidos
polo único sobrevivente. Pero ó mesmo tempo, levados por esa onda
de homenaxes, por ese lamento popular, tan contaxioso en quente como
esquecible co paso dos días, os escritores novos, aqueles a quen non
lles é doado publicar ou de facelo sempre quedan relegados ó plano
das grandes promesas, deciden sacar a súa antoloxía con textos
propios, en homenaxe ós mortos, pero con clara intención de facerse
presentes no panorama literario, baixo un título que pode ser algo
así como “Os novos lembran”, que traducido á linguaxe cotiá
vén significar “non renegamos dos vellos pero nós tamén
existimos”.
A narración, escrita en
primeira persoa, remata cunha reflexión do autor na que asegura como
grazas a aquela homenaxe el é agora un autor coñecido.
¿É ficción ou é realidade
este conto?. Podemos falar de literatura como de calquera outro
oficio, como sabendo subirse á onda o surfista pode percorrer
quilómetros de praia sen baixarse da táboa, ou como arroupado coa
capa do mestre o alumno ten a porta aberta en todos os cenáculos.
De quen se di que saíron sen
buscar o apoio explícito dos seus maiores, pero si amosando unha
bagaxe moi profunda, tal vez aproveitando o aburrimento que produce
ver sempre o mesmo, foron aqueles modernos do fauvismo,
a quen trataron como iso, como feras, como brutos contra as normas
ditadas pola Academia, porque eran quen de pintar as follas das
árbores de cor azul ou a cara dunha persoa de cor verde. Eles
rebeláronse contra aquel academicismo que camiñaba asolando os
gromos con bastón de mal apoio, obrigando a seguir unhas normas na
forma, na cor e ata na conducta. Os modernos, os feras aqueles de
Francia, que cando non os admitían no Salón de Outono, a exposición
máis importante do ano e do mundo no seu tempo, montan ó lado o seu
particular salón dos Independentes que atraía máis público co
outro. E non protestan porque entre as súas obras se expoña un
bronce de Albert Marque representando a un neno ó estilo de
Donatello, un escultor que levaba máis de cinco centos anos morto.
Eles colgan os seus cadros de cores vivos e toman a broma ó crítico
Luís Vauxcelles cando exclama horrorizado esa frase que se fixo
famosa e lles deu nome: “¡Donatello entre as feras!”.
Ó final todos sabemos quen
eran aquelas feras e ninguén se lembra de Albert Marque. Pero aínda
así a xente nova poucas veces ten a oportunidade de amosar a súa
valía sen ser posta en dúbida ou comparada con alguén, como se
para ser mestre de taller ou contramestre de barco fose condición
imprescindible ter cumprida unha determinada idade. Esa experiencia
como nai da ciencia tamén o é do vicio e da rutina contra a que
cada xeración ha de loitar. Tal vez por iso os conflitos pai-fillo
son parte da vida, uns conflitos que Bertolucci, na súa película
Soñadores (2003), nos lembra pola boca dun dos protagonistas: o
fillo sempre está matando ó pai.
Ningún comentario:
Publicar un comentario