sábado, 30 de xuño de 2018

Pedindo paso


É de sempre que os mozos pidan pasos e ós vellos lles custe ceder o asento.
Karan Mahajan, un escritor indio en lingua inglesa que ós seus 34 anos xa é recoñecido con varios premios á calidade literaria, nunha historia curta narra como durante a lectura de presentación da nova obra dun escritor famoso, nun lugar exclusivo, e coa asistencia das primeiras plumas do país (seguramente con tarxetas e croquetas), hai un atentado do que só sobrevive un dos escritores. Entón, unha das grandes editoriais decide sacar unha antoloxía con textos dos falecidos, escollidos polo único sobrevivente. Pero ó mesmo tempo, levados por esa onda de homenaxes, por ese lamento popular, tan contaxioso en quente como esquecible co paso dos días, os escritores novos, aqueles a quen non lles é doado publicar ou de facelo sempre quedan relegados ó plano das grandes promesas, deciden sacar a súa antoloxía con textos propios, en homenaxe ós mortos, pero con clara intención de facerse presentes no panorama literario, baixo un título que pode ser algo así como “Os novos lembran”, que traducido á linguaxe cotiá vén significar “non renegamos dos vellos pero nós tamén existimos”.
A narración, escrita en primeira persoa, remata cunha reflexión do autor na que asegura como grazas a aquela homenaxe el é agora un autor coñecido.
¿É ficción ou é realidade este conto?. Podemos falar de literatura como de calquera outro oficio, como sabendo subirse á onda o surfista pode percorrer quilómetros de praia sen baixarse da táboa, ou como arroupado coa capa do mestre o alumno ten a porta aberta en todos os cenáculos.
De quen se di que saíron sen buscar o apoio explícito dos seus maiores, pero si amosando unha bagaxe moi profunda, tal vez aproveitando o aburrimento que produce ver sempre o mesmo, foron aqueles modernos do fauvismo, a quen trataron como iso, como feras, como brutos contra as normas ditadas pola Academia, porque eran quen de pintar as follas das árbores de cor azul ou a cara dunha persoa de cor verde. Eles rebeláronse contra aquel academicismo que camiñaba asolando os gromos con bastón de mal apoio, obrigando a seguir unhas normas na forma, na cor e ata na conducta. Os modernos, os feras aqueles de Francia, que cando non os admitían no Salón de Outono, a exposición máis importante do ano e do mundo no seu tempo, montan ó lado o seu particular salón dos Independentes que atraía máis público co outro. E non protestan porque entre as súas obras se expoña un bronce de Albert Marque representando a un neno ó estilo de Donatello, un escultor que levaba máis de cinco centos anos morto. Eles colgan os seus cadros de cores vivos e toman a broma ó crítico Luís Vauxcelles cando exclama horrorizado esa frase que se fixo famosa e lles deu nome: “¡Donatello entre as feras!”.
Ó final todos sabemos quen eran aquelas feras e ninguén se lembra de Albert Marque. Pero aínda así a xente nova poucas veces ten a oportunidade de amosar a súa valía sen ser posta en dúbida ou comparada con alguén, como se para ser mestre de taller ou contramestre de barco fose condición imprescindible ter cumprida unha determinada idade. Esa experiencia como nai da ciencia tamén o é do vicio e da rutina contra a que cada xeración ha de loitar. Tal vez por iso os conflitos pai-fillo son parte da vida, uns conflitos que Bertolucci, na súa película Soñadores (2003), nos lembra pola boca dun dos protagonistas: o fillo sempre está matando ó pai.

Ningún comentario:

Publicar un comentario