Contan que cando Filipo de
Macedonia recibiu a noticia de que a súa esposa parira un neno,
estaba celebrando que o seu cabalo coxo acababa de gañar unha
carreira de burros, e o seu exército viña de darlle unha nova
vitoria, polo que os augures xa se apuraron a predicir que o infante
Alexandre, por vir ó mundo entre tan boas novas, ía ser magno, e
Magno foi.
Sobre prognósticos que
adiantan o porvir dun neonato tense escrito moito, e deixando a un
lado a restra de deuses e heroes precristiáns, predestinados por
sinal divino, lembramos dous casos referentes ó neno Xesús, de quen
din que cando súa nai foi visitar a súa curmá Sabela para
anunciarlle a súa gravidez, o curmanciño Xoán deu un chimpo de
alegría no ventre de súa nai. E o outro de cando xa o neno nacera,
quen vendo á Virxe aflixida por tan insólito acontecemento, que
alixeiraría as linguas da veciñanza, erguéndose no berce
anuncioulle quen era seu pai (por se ela non o sabía), e a función
redentora que traía consigo.
E como iso de anunciarse antes
de nacer ou acabado de nacer non é patrimonio de ninguén, tamén se
conta que a nai de Bernardo de Claraval, estando grávida do futuro
santo, soñou con un can de forte e potente ladrido, sobre o que o
seu confesor augurou que o futuro neno sería para a igrexa fiel e
defensor como un mastín o é da casa do seu amo.
Son moitos e aparecen en todas
as culturas e estratos sociais os casos de natais que se fan anunciar
de maneira sorprendente por medio de sinais que indican como vai ser
o cativo ou cativa. E traio isto a conto porque nese álbum de fotos
de que veño falando estes días, atopei o retrato dunha muller que
viviu en propias carnes un destes anuncios premonitorios; unha muller
que se amosa grávida no retrato e sen embargo non deixou
descendencia. Cando me interesei por ela dixéronme que tivera un
aborto espontáneo por irse da lingua, despois de que, certo día,
estando soa na casa comezase a preocuparse porque o seu esposo non
daba chegado do mar, e a preocupación ía en aumento a cada segundo
que pasaba, ata que de súpeto, unha voz saída das súas entrañas
tratou de acougala: Estate tranquila, enredouse cuns amigos.
E aquela voz, na vez de
sosegala aínda a preocupou máis, e foi xunto dunha anciá da
familia para contarllo e pedir consello. E ben podía a vella aquela,
amparada polos anos de sabedoría e experiencia desenganala, que o
subconsciente opera así nas persoas preocupadas, facéndolle crer
que son voces o que é imaxinación ou suposición ou desexo. Pero
iso a anciá non o sabía, porque entre as moitas crenzas de que tiña
noticia e acollía con fe cega, aquela voz só podía vir do feto,
quen ía nacer co don da profecía. E traía ese don (explicaba ela)
por ser primoxénito, descendente en sétima xeración doutro sabio
habido nesa familia e de quen ninguén se lembraba. Un sabio que
sería recoñecido no momento de nacer e durante toda a súa vida
porque había levar marcada no ceo do padal a roda de santa Catarina,
a patroa da sabedoría. Mais, para desconsolo da nai, a anciá tamén
lle anunciou que, polo simple feito de revelar aquel acontecemento
antes de parir, por desvelar o prodixio, o neno non viviría.
A día de hoxe ninguén pode
asegurar que sería do cativo se a nai non se fose da lingua.
Ningún comentario:
Publicar un comentario