Por Pepe de Rocaforte
A fins de abril do ano pasado
empezaba a ler o “Diario” de Samuel Pepys. Hai un par de días, oito meses e
pico despois, puxen fin á lectura desta selección de textos que non chega ó
corenta por cento da extensión orixinal do libro. Certo que non fixen a lectura
dun tirón, senón a tramos espaciados, ás veces con varios días, semanas nalgún
caso, de deixar ó amigo Samuel en stand by ata outra ocasión máis ó
xeito.
Pero este remate non foi unha
despedida definitiva. Sei que hei volver nalgunha ocasión que outra porque o
“Diario” está cheo de celmosos treitos que tanto te informan sobre o pavoroso
incendio de Londres de setembro de 1666 ou o final da república de Cromwell coa
volta ó trono de Carlos II (un rei a quen lle podemos atopar numerosas
similitudes con algún outro monarca europeo de épocas posteriores), como che
contan a discusión que o autor sostivo un día coa súa esposa a quen ameazou con
guindar pola fiestra o can que lle regalara un irmán seu se volvía mexar dentro
da casa. Ou che fala do bo sermón que lle escoitou un día ó oficiante no templo
de St. Dunstan’s, que tal vez non puido seguir coa atención debida por estar
sentado á beira dunha fermosa descoñecida á que con disimulo lle intentaba
coller a man, pero ela non llo permitía e a cada aproximación afastábase en
silencio do intento de contacto persoal.
O aspecto sexual, a pesar de non
ocupar unha extensión importante no “Diario”, tal vez sexa o cebo que máis
lectores morderon para iniciar a súa lectura. E desde logo Pepys non debeu ser
manco nese aspecto, ata o punto que, por exemplo, as criadas máis ou menos
agraciadas durábanlle pouco tempo na casa, porque á primeira sospeita da súa esposa
sobre un inicio de entendemento entre o marido e a moza, xa as estaba largando
con vento fresco.
As opinións que expresa Pepys ás
veces aquí ou acolá tamén che traen á orella algunha moi coñecida música
intemporal, como cando reflexiona a propósito dun traballo que lle ofrecen:
“non é o salario dun cargo o que fai rico a un home, senón a oportunidade que
che ofrece de gañar máis mentres ocupas ese cargo”.
Ou: “hai que ver como o éxito, sexa
con ou sen razón, fai que un home pareza sabio a pesar de ter demostrado a máis
absoluta estupidez do mundo”.
Ou, para vir sobre un tema tan de
actualidade como a contaminación ambiental, cando reflexiona sobre a “vella
regra” que dicía que unha familia que vivise a cincuenta millas de Londres
duraría cen anos; se vivía a cen millas, douscentos anos, e así, segundo a
distancia ou proximidade a Londres, máis ou menos anos. O cal lle facía
reflexionar sobre as palabras dun vello que dicía que nos seus tempos era tan
estraño que un cabaleiro do campo viaxase a Londres, que cando o facía
acostumaba redactar o seu testamento antes de saír. Por se acaso...
Ningún comentario:
Publicar un comentario