Desde
a fiestra da cociña vexo un par de rulas que cada mañá, mentres
almorzo, fican acurrunchadiñas mirando ó mar, e dado que a vida
media destas aves é de seis anos, supoño que as de hoxe xa deben
ser fillas e netas doutras que coñecín no pasado, sempre na mesma
postura, unha a carón da outra e deixándose peitear a plumaxe polo
vento mareiro. Unha fidelidade amorosa transmitida xeneticamente que
xa foi cantada polos trobadores e xograres medievais con poemas cuxa
estela chegou ata os poetas modernos, fixándose sempre nese amor
inalterado, nesa paz e concordia que amosan sen grandes alborotos nin
desenfreos, sen ciúmes nin promesas innecesarias.
Tampouco
se trata de que a fidelidade sexa unha imposición como a daquela
fiel ruliña viúva da cantiga: A
rula que enviuvou xurou de non ser casada/nin pousar en ramo verde
nin beber de auga clara.
Gardar memoria do ser querido non implica un retiro de por vida.
Claro
que a lealdade non sempre é posible, e o exemplo desa parelliña de
rulas dándose aloumiños contradise baixo as mesmas tellas do cume
onde pousan, e baixo o cal mora un matrimonio en proceso de
separación a pesar de terse prometido lealdade eterna diante dun
altar hai menos de cinco anos, concordando coas estatísticas que dan
un corenta por cento de divorcios dentro do primeiro quinquenio. E a
Igrexa, amosando a súa alta experiencia e coñecemento en amor e
desamor por vía de confesionario, culpa de todo a non seguir as súas
experimentadas normas de conducta, recomendando non botarse como
lambuzas a tomar o pastel antes da sobremesa do banquete de vodas,
apúrase demasiado a legalizar o coito sen prever nin ensinar a
adaptarse ó cambio das marcas do tempo na figura amada.
Indiscutiblemente, a fidelidade non se aprende nun curso
prematrimonial de vinte horas nin nunha carreira con cincocentos
créditos de vetusta facultade, como eles pretenden. Tampouco vai
enxertada nos xenes.
A
falta de fidelidade xustifícase acotío con iso de que os gustos
cambian, cando a realidade é que non se adaptan, que se perde a
empatía e a simpatía co paso dos anos por mor de trocos e
variacións dalgunha desas catro dimensión que nos distinguen:
largo, ancho, alto e o tempo que todo o modifica. Xa nos previñan os
clásicos co mito de Pigmalión namorado dunha estatua, porque amaba
a beleza moito máis que á persoa.
Peor
é aínda cando se confunde o amor e a fidelidade coa posesión
disfrazada polos machos alfa co clásico de que a donna
è mobile
para non recoñecer que o uomo
é
moi posesivo. Xa hai tempo que aquilo de “Matala porque era miña”,
deixou de ser chiste para converterse en pecado mortal. Xa o foi
sempre, pero ese afán de converter á muller nun obxecto máis, como
se fose un limoeiro para dar sombra, suxeito ós caprichos de uso e
abuso do seu posuidor é un anacronismo a erradicar. Hoxe a ninguén
se lle ocorrerá cantar o de “no
te pongas la minifalda”
ou esa copliña que andou na boca de todos “Ai,
se eu te pego”.
Cancións que poden facer gracia, pero non evitan a tráxica cifra de
máis de medio cento de mulleres asasinadas no pasado ano,
precisamente por ser consideradas unha posesión máis sobre as que
se pode exercer o dereito de vida ou morte como se exerce sobre unha
cascuda.
(Este artigo foi publicado na sección Lingua Proletaria da edición de Barbanza de La Voz de Galicia)
Ningún comentario:
Publicar un comentario