O REI DO BOSQUE

Por Pepe de Rocaforte

  

          As historias similares do sacrificio dos vellos, unha nunha aldea ó pé do Monte Naraiama, no Xapón, e outra dun monte innominado no relato oído por min en Galicia, referidos aquí ambos a semana pasada, trouxéronme á memoria o mito do Rei do Bosque de Nemi, que se relata en “O ramo dourado” de James Frazer.

            En principio, se existe unha relación entre o mito do Rei do Bosque que loita por seguir vivo e os vellos, nada mitolóxicos, que van resignados á morte, non parece clara. Así e todo atrévome a atoparlle unha certa similitude a ambos casos cando o propio Frazer confesa no prefacio de “O ramo dourado” que a súa primeira aspiración ó iniciar a redacción do libro era explicar a lei que regulaba a sucesión no sacerdocio do Templo de Diana Nemorense a carón do lago de Nemi, uns trinta quilómetros ó sur da cidade de Roma; pero cando se puxo ó traballo encontrouse con tanto material relacionado co tema que para poder levar a cabo unha interpretación correcta compríalle entender e explicar outra longa reste de cuestións máis ou menos relacionadas co mesmo asunto, ata o punto de que cando esperaba non estenderse moito na redacción do seu texto, acabou precisando os doce tomos que finalmente ocupou o seu famoso traballo.

            Como saberán vostedes, o santuario de Diana situado no bosque sagrado a carón do lago de Nemi estaba gardado por un sacerdote que conseguira o seu posto despois de vencer nun combate a morte ó sacerdote que o ocupaba ata ese momento.

        

    O outro requisito necesario para ocupar o posto despois de matar ó seu antecesor era arrincar un ramo dourado dunha árbore do monte sagrado e así, acadada esa especie de cetro, o cal  entronca dalgún modo co culto ás árbores,  ser considerado o Rei do Bosque.

            A partir de aquí o novo sacerdote era gardador e amo do templo, pero a súa vida convertíase nun inferno, sempre en vela, de ronda pola súa posesión, coa espada na man, para non ser sorprendido por outro aspirante a apropiarse do seu posto.

            Chegado a este punto é onde eu relaciono a desesperación dos vellos abandonados á súa sorte, ou mellor dito: á súa desgracia, e ó transcorrer desesperado das horas ata o momento de lle chegar a morte, no monte Naraiama ou en calquera outro monte ó largo e ancho do mundo, coa angustiosa ronda do Rei do Bosque de Nemi, convertido en homicida para non ser asasinado e poder manter a súa posesión.