Ruby Woo.

Por Adelaida Vidal    

 

                        O primeiro de maio de 2005 tiña dezanove anos. Pasou tanto tempo entre aquela adolescente e eu, que parece raro falar dela en primeira persoa. Por exemplo, as súas resacas non eran como as miñas e, aínda que a noite anterior se embebedara e saltara nas primeiras filas dun concerto de Ska, participando desa danza que consiste, basicamente, en empurrarse uns contra os outros, o Día do Traballo erguíase cedo para ir pegar carteis.

            Aquela tarde, antes do concerto e dos litros de viño barato con Coca Cola, estivera preparando os textos coas súas compañeiras: frases de apoio a unha folga de tele operadoras, mostras de confianza cega nun futuro amábel (“Palestina Vencerá”) ou, simplemente, a sinxela constatación de que “O capitalismo non funciona” estaban escritas en letras negras sobre o fondo marrón do papel de estraza.

            Outro dos carteis aseveraba que “A revolución será feminista ou non será” e, ás veces, preocupáballe non estar sendo de todo consecuente con tal valor, xa que padecía dun peculiar interese polos produtos de beleza que, nos primeiros anos dous mil, ou tal vez no seu pequeno círculo, parecían rexeitarse con máis belixerancia da que se empregaba en rexeitar, por exemplo, o consumo de drogas, animais ou café tan barato que no lugar do prezo ben podería poñer “roubado aos agricultores colombianos”.

            Cando a mañá do día un de maio saíu da casa, pintou os beizos de vermello e agradeceu que o aire frío aparecera para despexarlle a cara, entumecida por unha mistura de falta de sono e deshidratación de tanto alcohol. Puxo os auriculares e camiñou cara a Delegación do Goberno cantaruxando versos de Talco nun italiano precario.

            Uns operarios remataban de montar o escenario sobre o que os líderes sindicalistas lerían os seus discursos, e dúas furgonetas da policía nacional mostraban músculo ao lado. Quedara alí coas súas compañeiras para ir pegando os carteis en sentido inverso ao percorrido da manifestación e rematar no punto de inicio.

            O sol da primavera comezou a brillar con forza e ela fíxose viseira coa man ao ver chegar ás súas dúas amigas. Despois buscou os lentes de sol na mochila, atou a cazadora á cintura e foi ao encontro das outras dúas. Intercalaron os comentarios respecto á noite anterior coa organización do traballo: Unha levaba os carteis, outra aplanaríaos sobre as paredes e a terceira poñería unha tira de celo en cada esquina. Comezaron; unha caseta de obra, o escaparate dunha multinacional que emprega a crianzas na Indonesia, a fiestra dun restaurante de comida rápida convertido en símbolo da globalización, a parada do autobús número sete. Alí, unha parella de policías interrompeunas mentres pegaban a terceira esquina da súa humilde contribución á causa das tele operadoras en folga. Pedíronlles que se identificasen e un deles arrincou o cartel con violencia. O cartel que estiveran facendo a tarde anterior, roto. A loita das tele operadoras para que non deslocalizaran a súa empresa, desprezada.

            –Pero se está pegado con celo! –defendeuse indignada mentres buscaba o DNI. O policía respondeu pedindo os bolsos para rexistralos.

            Naquela época identificábana de cando en cando, pero nunca lle rexistraran a mochila.

            Que pensaban atopar? Explosivos? Navallas? Alí só había unhas chaves, auriculares, o móbil, a carteira, panfletos engurrados e unha barra de labios Ruby Woo.

–E cal é o teu número de identificación? –preguntou a adolescente. El respondeu dicindo ao compañeiro, que anotaba nun caderno os datos dos carnés de identidade, que puxera un sinal ao lado do nome da sabichona, por preguntar. Unha estupidez a efectos legais e unha marca de contexto bastante útil para deixar ben claro quen mandaba. Os policías sorríronse, e o que levaba a voz cantante, co franco deleite e a seguridade de quen sabe que pode facer canto lle veña en gaña, pasou a inspeccionar o contido da mochila que aínda conservo no fondo dun armario. Botou unha risada ao follear os panfletos, obviou o móbil e a carteira, e colleu a barra de labios. Ergueuna á altura dos seus ollos e exclamou: “Vaia, non sabía que se podía ser anarquista e presumida”. El riu e eu agradecín que os lentes de sol o privasen da satisfacción de verme chorar. Devolvéronnos as cousas e despedíronse dicindo que recibiríamos unha multa. Eu sequei a cara co antebrazo. Tremía de impotencia, de dor ao ver o meu cartel no chan, e de vergoña. Sentinme ferida durante un tempo. Despois, só quedou a indignación. Supoño que tomarnos o pelo foi divertido para aquel rapaz policía, pero dende logo non foi unha acción preventiva de disturbios.

            Este domingo, cando saín da casa ás doce da mañá, tendo durmido abondo e sen alcohol no sangue, atopeime de fronte con unha concentración contra a apertura de casas de apostas nos barrios. Había unhas cen persoas reunidas baixo unha choiva miúda e a ambos lados da congregación, furgonetas antidisturbios. Eu, nin estaba ao tanto da convocatoria nin levaba os beizos pintados, mais tampouco teño aspecto de levar explosivos ou panfletos no bolso. Fai tempo que deixei de conter a respiración ao pasar por diante da policía. De feito, téñoa chamado un par de veces. Pero débolle á adolescente que fun, non converterme en alguén que mira dende lonxe as reivindicacións das súas veciñas. Por iso, mentres me achegaba ao grupo de xente que pedía botar ás casas de apostas fóra do barrio, cambiei de idea e decidín pasear o meu aspecto inocuo por detrás do furgón da policía. Collín o chaveiro e resguei a pintura azul da porta. Mágoa que non me colleran. Tería sido todo un descubrimento.

 

            (Conto premiado no III concurso de relatos breves "historias de mulleres" de ABAS (asociación barbancesa de axuda e solidariedade).