Que vai pasar mañá?
Acostumamos a sentir máis predilección por adiantar o futuro ca por descubrir os secretos do pasado. Aí temos a Odiseo, o astuto, arteiro, mañoso e fecundo en todo iso, que cando visita o mundo dos mortos co seu xerro de sangue dunha ovella negra para saciar a sede de quen lle dea noticias do que lle agarda, négalle un sorbo a súa propia nai, Anticlea, mentres non bebe ata saciarse o adiviño Tiresias, preferindo así os seus vaticinios ás verdades e certezas que ela lle pode dar falando das cuítas da súa familia; e sen decatarse de que o futuro é consecuencia do pasado.
Entre adiviños e médiums non sei quen será máis caloteiro, pero unha cousa si é certa mentres o médium o ten máis doado para acertar, porque mira ó que xa está escrito, o adiviño, obviando o pasado, sempre terá que arriscar. Non é o caso de Allan Lichtman, quen desde 1981 ven desenrolando as súas análises sobre os procesos electorais americanos, baseadas en cálculos matemáticos con parámetros do presente, e desde entón sempre acerta quen vai gañar.
Autores houbo e hai que pretenden adiantarse ó porvir, máis levados da imaxinación ca da análise, xa fose aquela Odisea do espazo, co seu egoísta, vaidoso e malvado ordenador Hall-9000, os fatídicos prognósticos de Orwell en 1984, as máis tenebrosas pasaxes da Apocalipse de san Xoán ou a recente novela de Don DeLillo, O silencio, que pretende adiantar o que pode acontecer para o ano que vén. Todas elas dentro do campo da ficción como sinónimo de hipotética conxectura; sen embargo, cando un autor escribe sobre o pasado xa damos por feito que conta a verdade absoluta e ben documentada, sen ter en conta a compoñente ideolóxica que tende a descompensar o suposto equilibrio da verdade. Así é que mentres mira máis o horóscopo unha persoa que teme ó futuro, xa sexa por pestes, por guerras ou por algún dos moitos reveses que se nos presentan, os asuntos do pasado parece que aportan unha resignada curiosidade e relaxación, máis aínda se intervén un médium para aclarar os puntos escuros.
Pero como no noso parladoiro todos din non crer en horóscopos nin en prognósticos, e como na nosa literatura oral, supersticiosa, fantástica e moitas veces intimidatoria, non faltan finados que volven para dicir onde está o marco da finca ou cales eran as últimas vontades que un antepasado non puido ditar ou ninguén quixo escoitar, aínda sabendo que o dos médiums é unha trapallada para sacarlle cartos ós incautos, fixemos unha pequena enquisa con intención de saber que lle preguntaría cada quen a un médium a fin de aclarar certas dúbidas, se fose real o seu poder para comunicarse con eses finados que moven os vasos sen deixarse ver ou sopran un aire frío na caluga.
Entre as curiosidades destes amigos vía internet, había quen se preguntaba de onde eran os avós de Cervantes, se Sócrates sabía escribir ou como fora a vida dun avó seu aló ó outro lado do Atlántico, desde onde alguén reclamaba un parentesco con dereito a herdanza do que o finado nunca falara. E se as dúas primeiras eran de curiosidade, nesta última estaba o pasado facendo tremer ó futuro.
Como queira que sexa, segundo di Xulio, o mañá non depende de profecías senón dos parámetros xestados e marcados no pasado.
Ningún comentario:
Publicar un comentario