Por Pepe de Rocaforte
Debo recoñecer que xa desde neno teño bastante arraigado en min o vicio de ler. E non só de ler contos, ou novelas do Oeste, ou policiais, senón toda caste de papel escrito que caíse nas miñas mans. Penso por exemplo na revista “El hogar y la moda”, que compraba a miña nai maiormente pola información que traía sobre vestidos, logo copiados por ela ó seu xeito para os confeccionar na casa. Ou a “Revista Jorba”, que nos enviaban de balde os “Almacenes Jorba” de Barcelona, quizais como consecuencia de lle ter feito algunha compra por correo.
Por certo, a variedade de informacións interesantes que atopaba daquela na “Revista Jorba” leváronme a sentir unha tal necesidade de a ler nada máis aparecer o carteiro con ela na man pola porta da casa, que cando cambiamos de residencia e deixamos de recibila, sentín medrar un vacío non sei en que parte do meu corpo, vacío que aínda tardou tempo en se volver encher. Ata tal punto que a primeira vez que viaxei a Barcelona, xa adolescente, unha das cousas imprescindibles para ver, ademais das Ramblas, o zoo do Parque da Cidadela, o Barrio Gótico e as obras da Sagrada Familia, foron os “Almacenes Jorba”.
A visita produciume un certo desencanto, déboo confesar, polo aire avellentado, pasado de moda e escasamente atractivo daquel caseirón grande, con pouco xeito, bastante parecida, para seu mal, ós “Grandes Almacéns do Chiado” en Lisboa. Nada que ver con “Galerías Preciados”, “El Corte Inglés” ou mesmo “Sepu”, os lugares de visita obrigada para os mociños daquel tempo, cando iamos a Madrid e nos achegabamos sen falta a aqueles comercios das proximidades da praza do Callao, máis que nada para tratar de ligar coas dependentas, rapazas da nosa idade, tan arregladiñas e ben feitas e amables. Pero esa sería outra historia.
Volvendo ó caso da lectura: Cando na casa me deixaban ir á aldea, cousa de arredor dunha semana antes do día grande da festa do verao, para pasar un tempiño na casa do meu avó materno, onde me atoparía coa compaña, sempre apetecible, dos meus curmáns, nunca deixaba de levar algo para ler, e cando a miña provisión de lectura empezaba a escasear, remediábao co que atopaba máis a man: os libros escolares dos rapaces, ou no local onde o meu avó tiña o torno, algúns exemplares, máis ou menos dos anos vinte, da revista “Blanco y Negro”, con moitos debuxos para min non moi chistosos, de señores completamente descoñecidos ou polo menos dos que non oíra falar case nada.
Na casa do meu avó tamén había algúns libros para xente grande, moi poucos. Que eu recorde só catro: “Bertoldo, Bertoldino e Casaseno”, “As mil e unha noites”, a “Biblia” e outro que agora mesmo non me vén á memoria. O “Bertoldo” sabíao case de cabo a rabo, porque había unha veciña, a señora Mari-Pepa, que sempre nos contaba as súas aventuras, pero ó resto aínda tardei en lle meter o dente.
Pero os libros da escola dos meus curmáns, moi distintos dos que na escola da vila tiña eu, aínda me ían dando para adormentar o “mono”. Resultábanme interesantes as lecturas que, ademais de formativas, se usaban para exercicios de práctica de escritura: “El primer manuscrito”, “El segundo manuscrito”, “El tercer manuscrito”, etc., cos cales eu nunca tiven que traballar, e así a miña letra sempre foi pésima, sen xeito ningún, mentres a dos rapaces da aldea era fermosa e ben feita.
Daqueles libros quedoume na memoria a historia de “Sancha”, un conto de Blasco Ibáñez que viña no libro de lecturas do meu curmán Moncho, no que se relataba a historia dun rapaz, pastor na Albufera valenciana, que un día atopou unha cóbrega pequeniña e se puxo a criala dándolle leite das cabras que pastoreaba. A cobra seguíao cando botaba a andar para calquera sitio e xogaba con el coma un canciño.
Pasou o tempo e a cobra foi medrando, igual que o rapaz, que tivo que marchar a cumprir o servicio do rei. Anos despois, de volta na casa, o primeiro que fixo o rapaz foi ir buscar á súa amiga e cando por fin a atopou entre as canas de arredor da lagoa, observou que medrara máis de dous metros. A bicha, ó velo, abrazouse cariñosa a el de tal xeito que, descoñecedora da súa forza, acabou por estrangulalo ata lle quitar a vida, facendo bo ese dito de “hai amores que matan”.
Para que tomemos nota e non poñamos o noso amor en alguén que, aínda sen querer, pode acabar con nós por exceso de amor.
Ningún comentario:
Publicar un comentario