DE MOLINASECA A VILAFRANCA DO BIERZO
Por Pepe de Rocaforte
8 de xuño – Despois dunha noite non moi ben durmida, nesta mañá seguinte batemos co problema de sempre que hai franceses nun albergue e o dormitorio non ten divisións, é todo corrido. Antes das cinco da mañá estes julais empezan a armar barullo sen consideración ningunha para quen dorme, a sacar e meter bolsas de plástico nas mochilas, vinte ou trinta veces. E non se pode imaxinar ninguén, se non o sufre, o ruído que esas bolsas fan, sobre todo se para comprobalo te despertan unha ou dúas horas antes de abrir o día.
E os moi ghichos non se conforman só con eso, senón que sempre hai alguén que se pon a soar o narís e máis que soar os mocos parecen estar bradando as trompetas da apocalipse. En fin, xa desvelados, témonos que levantar con noite tamén e emprender camiño de Ponferrada, onde chegamos co abrir do día, a tempo de vermos saír do albergue local ós primeiros peregrinos (deberon ter a sorte de non se ver acompañados de franceses), que nos miran con cara de se preguntar ¿pero de onde saen estes?
Ponferrada xa é lugar coñecido de vello, pero os marcadores de flechas do camiño seica se empeñaron en nos obrigar a un percorrido turístico pola cidade e arredores. Así, despois de levarnos nun paseíño pola beira do castelo dos Templarios e a basílica da Encina, o Concello fainos atravesar a vella ponte da estrada N-VI para nos dirixir logo ás estrumeiras da central térmica onde nos vemos obrigados a dar unhas cantas voltas por un labirinto en terreos que un letreiro nos lembra seren propiedade de Endesa, a quen seguramente lle debemos agradecer a xentileza de nos deixar circular por alí, para por fin afastarnos dos arrabaldes da urbe e chegar a Columbranos.
Seguimos logo unha ruta un pouco máis humana, entre terras de labor bordeadas de cerdeiras mechas de cereixas, unha tentación difícil de rechazar para o camiñante e á cal ás veces non é un capaz de se resistir nesta mañá fresca amenizada polo canto de centos de paxaros, tamén alegres pola abastada despensa que aquí atopan á súa disposición.
Chegamos a Camponaraya, onde nos encontramos con outros peregrinos que saíran máis tarde e/ou máis lentos ca nós. Eles tiveran o bo acordo de seguir o traxecto da vella N-VI e aforrar así cantas reviravoltas demos nós. Aquí, boa hora, paramos a tomar o primeiro café da mañá mentres lembramos a historia que nos relatara o hospitaleiro de Molinaseca sobre o albergue parroquial desta localidade, onde o crego, nunha visita posiblemente guiada polo afán de velar polos bos costumes peregrinatorios, descubriu nunha ocasión unha parella dedicada á practica de alegres xogos procreativos en lugar de estaren dedicados ó descanso e meditación. Seica o bo do crego montou en cólera e dixo, como Santo Tomás: “unha vez e nada máis”, e para non dar ocasión de se produciren novas ocasións de pecar similares á por el descuberta, tomou o santo acordo de pechar o albergue. E ata hoxe.
Xa restaurados reiniciamos a marcha cos mellores ánimos para axiña pasar por Cacabelos, a terra de “Prada a tope”, como nos lembra un letreiro indicador á entrada da vila. O caseirón onde os pupilos de Prada despachan os seus produtos bercianos está pechado aínda cando pasamos por diante del e non podemos comprobar a información segundo a cal todo peregrino que alí entre ten almorzo gratuíto, tal vez outro inocente bulo do camiño, como o do xantar “pola cara” no Hostal dos Reis Católicos para os dez primeiros camiñantes que arriben cada mañá a Compostela, que tamén circula por aí.
Á beira da ponte sobre o río Cúa, á saída de Cacabelos, vemos sentados os seis valencianos coñecidos nosos desde o paso por Rabanal. Deben estar tomando o primeiro descanso da mañá. Saudámolos e proseguimos para nos meter entre campos de viñedo, coa terra desa cor ocre alaranxada característica do país. O ceu vaise cubrindo de nubes pouco e pouco e algo máis adiante de Pieros empeza a choviscar. É o saúdo con que nos recibe esta bisbarra, a pesar seu tan parecida a Galicia, a algunhas partes de Galicia.
Chegamos a Vilafranca no medio dunha chuvia fina e paramos no primeiro albergue que atopamos, xusto antes de entrar na vila, o municipal, porque non temos moitos desexos de nos achegar ó de Jato, uns metros máis adiante. Este tal Jato é outro dos tipos populares do camiño, de quen nos viñeron falando xa moitos peregrinos, uns nun sentido, outros no contrario. O tipo seica monta unhas representacións (docudramas ou non sei ben cal pode ser a denominación axeitada para semellantes actuacións parateatrais), de moito nabizo, en discusións coa muller, en esconxuros da queimada e noutras actuacións similares. Logo sempre ten o detalle de ofrecer, por un módico prezo, o transporte de mochilas ata o alto do Cebreiro, para lle evitar cargas molestas ós andadores. A cousa seica a ten axustada en trescentas pesetas por mochila, pero ó día seguinte descubrirémoslle algúns competidores en Trabadelo (ou Ambasmentes, xa non lembro ben), onde vemos carteis que ofrecen o mesmo traballo por duascentas pesetas. Claro que tamén o percorrido é menor.
Despois de xantar nun restaurante onde só nos atopamos nós e o francés discreto de pantalón branco a quen viramos por primeira vez á entrada de Astorga, pasamos o día a voltas pola vila, xa vella, e boa, coñecida nosa. Aquí síntese un coma na casa, escóitase o galego en case todas as conversas que orellamos de pasada, excepto nas da xente fina (como en Galicia), coa súa pequena posición que lle compre facer respectar.
Ningún comentario:
Publicar un comentario