Por
Pepe de Rocaforte
Di o
compañeiro que estes turistas, por tomar fotos, perden a posibilidade de
contemplar demoradamente os monumentos, figuras ou paisaxes que fotografan. Eu,
que pertenzo a esa clase de turistas, cando fago unha foto de algo é porque
antes me chamou a atención, é dicir, que o vin e poderei seguilo vendo,
admirando e gozando del despois de sacar a foto, traballo que me ocupará máis
ou menos un tempo de tres segundos, o cal quere dicir que en cousa de cinco
minutos podería ter sacado un cento de fotografías, o que non estimo como unha
perda de tempo moi considerable.
Tamén hai os fotógrafos que
precisan dispor dun tempo superior, buscan o lugar máis axeitado para efectuar
a toma, montan o seu trípode, controlan a luz, elixen filtro, axustan enfoque,
apertura e velocidade do obturador, etcétera. E fano porque están tratando de
realizar unha obra de arte, creo eu. O cal faime lembrar dunha viaxe de hai
poucos anos pola Magna Grecia, durante a cal un compañeiro de expedición,
diante das ruínas Selinunte, de Agrixento, de Siracura ou de Taormina,
sentábase na primeira pedra ó caso, botaba man da libreta de debuxo e parábase
a reproducir con moita calma o que outros simplemente miraban e/ou fotografaban
e proseguían camiño ó eu aire.
A dedicación deste compañeiro era
vista por algúns coma una perda de tempo, habendo como hai cámaras fotográficas
para realizar semellante labor, e mesmo houbo quen, peor intencionado, opinaba
que se trataba dunha pose, só unha maneira de darse aires de artista diante do
resto da xente.
Ese menosprezo cara ó turista de
cámara fotográfica empezou a medrar coa invasión de viaxeiros xaponeses, sen
que se nos ocorrese pensar que, normalmente, esa xente dispón de moi pouco
tempo de vacacións e esas fotos vanlle servir, como a outros lle serven os
diarios e apuntes que toman, para reconstruír unhas vivencias que doutro xeito
tal vez se lle perderían nos recunchos da memoria. ¿Ou para este mester é menos
válida a fotografía que o apunte manuscrito?
Se eu non tomase, por exemplo,
esa foto da parella xaponesa co seu quitasol nos xardíns do Xeneralife,
seguramente non volvería lembrar unha vivencia determinada da que
posteriormente saquei outras varias consideracións. Nin me acordaría dos
obreiros que preparaban o escenario do Teatro Grego de Taormina para unha
representación de ópera. Se non lle tivese tirado unha reste de fotos coas
cales compuxen despois un “pps” no que me inventaba unha actuación de “La Fura dels Baus” considerando
ós obreiros como actores e o seu traballo como unha representación no estilo do
grupo catalán.
En fin, que hai xente para todo e
precisamos ser comprensivos coas maneiras de proceder de quen non tén os mesmos
prexuízos ca nós.
Porque en resumo de contas todos
vos é cuestión de puntos de vista.
Ningún comentario:
Publicar un comentario