Se quixésemos facer unha versión paralela deste blogue para a vila de Ha
Tsuen, no rural de Hong Kong, teríamos que prescindir da sección adicada ao
estudo dos apelidos. Seguindo a Rubie Watson, nun artigo do ano 86 titulado The name and the nameless: Gender and person
in chinese society, nesa vila todos os homes teñen un mesmo apelido: Teng.
Pero esta nota non vai tratar dese único apelido herdado, xeración tras
xeración, dende o século XII, senón dos nomes e, máis aínda, do poder.
Ao parecer, Ha Tsuen
alberga unha sociedade fortemente patriarcal onde nenos e nenas recén nacidos
reciben un nome acorde ao poder que o seu sexo biolóxico conleva. Así, os nenos
adoitan recibir nomes relacionados con grandes heroes da literatura clásica e
as nenas, agravios. “Demasiadas” ou “Pequeno Erro” deveñen nomes correntes para
as nenas de Ha Tsuen ate o momento do matrimonio, cando eles pasan a escoller
un apelativo a gusto e elas desfanse desa etiqueta despectiva para pasar a un
estatus inferior aínda ao de ter un insulto por descripción da identidade:
chamaranse nei jen, que significa persoa interna e é idéntico para todas
as mulleres que casan na vila. En ocasións pasan a adquirir tecnónimos (“nai
de...”, “muller de...”) ou o nome, tamén común, ah po (“muller vella”).
Fágome unha pregunta: Que
é mellor, un nome propio pexorativo ou a negación da individualidade, mesmo da
identidade? Inclínomo por preferir a primeira opción. A fin de contas, no noso
contexto cultural nomes como “Dores” ou “Soidade” poderían escandalizar a un
extraterrestre que nos visitase, mais nós asumímolos como normais e rematamos
por despoxalos, no seu uso cotián, do significado literal. E penso que, sexa
cal sexa a palabra que terceiras persoas escollan para designarnos, sempre vai
ser mellor que a nulidade de ser relegadas á nada, porque non ter nome é
exactamente iso: non ser nada.
Adelaida Vidal.
Ningún comentario:
Publicar un comentario