UNHA VISITA INESPERADA

Por Pepe de Rocaforte

     Hai un par de días tiven un soño curioso. Non debería escribir sobre os soños que teño, xa o sei. Miguel Anxo Murado, un autor a quen admiro e de quen, lamentablemente, deixei de ler os seus atinados artigos xornalísticos desde cando renunciei á lectura de “La Voz de Galicia”, recomendaba nunha ocasión non escribir sobre soños, un tema en xeral carente de interese, amén doutras consideracións que agora mesmo lamento non lembrar.

     Pero, en fin, tiven un soño e a falta doutro tema no día de hoxe, vouno referir. O caso é que Umberto Eco aparecía inesperadamente na miña casa, acompañado por unha especie de guía, non só polo seu descoñecemento do meu idioma, senón porque a estas alturas tiña un serio problema na vista, case perdida por completo. De feito o primeiro que pediu ó entrar foi baixar as persianas, porque a luz do sol, que desde media mañá a media tarde entra a cachón na miña casa, cegábao e producíalle outra reste de problemas que non especificou.

     Díxome que me elixira para a súa visita porque era eu, de cantos escribiran algún traballo sobre el, o único que nestes días non fixera ningún artigo sobre o tema catalán. “Mire vostede, é que o tema catalán desbórdame”, díxenlle. “E á parte de carecer de información axeitada sobre el e non ter unha receita válida que ofrecer para a súa solución, o certo é que estou ata o gorro de seguir sempre as correntes dominantes de opinión e información.”

     Tamén debo dicir que non escribín cousa ningunha sobre Eco, aínda que neste soño estaba seguro de ter publicado nunha revista, da cal me esqueceu o nome, non un artigo, senón un “cómic” protagonizado polo autor de “O nome da rosa”.

     En fin, Eco faloume de moitas cousas das que non lle entendín nada, e a quen me diga que o italiano é de doada comprensión, enviaríao (de ser posible tal cousa) a asistir á conferencia, sen tradutor simultáneo, dada por el en 1992 no Pazo da Ópera da Coruña. 

     Na miña casa Eco falou moito de non sei o que e mentres el “largaba” a min ocorréuseme pedirlle, nun inciso, unha dedicatoria nas páxinas de “Seis paseos polos bosques narrativos” que tiña na casa. “¡Que vulgaridade!” entendinlle exclamar con certo aire de desgusto. Pero finalmente escribiume o autógrafo e logo, aproveitando un descoido do seu guía, escapou a paso lixeiro a visitar un taller de motos nun baixo de alí á beira.

     Nestas chegou a miña muller e cando lle contei a visita que acababa de ter preguntoume: “¿E non lle fixeches algunha foto?” Pois non, nin se me ocorrera. “Vaia, home, ti que tiras de cámara fotográfica ata para retratar un can cagando, ¿non se che ocorre facerte unha foto con Eco cando, ¡despois de morto!, vén de visita á nosa casa? Está visto que nunca chegarás a nada. ¡Es un caso perdido!”

     E aí acabou a cousa.