AVES

      

Por Pepe de Rocaforte

     Véñenme á memoria os nomes da cantidade de paxaros que na miña infancia cantaban, voaban e aniñaban polos campos, desde os máis pequenos cuxos nomes recordo: xiríns, carrizos, maceirotes ou maceiros, pimpíns, ferreiriños, paporrubios; ós un pouco máis grandes: chascos, escribidoras, azulentas, verderoles, xílgaros, lavandeiras, gorrións, anduriñas, pedreiros, avións...

     Co paso do tempo empezoume a chamar a atención a súa desaparición paulatina. Dos máis pequenos deixei de ver case todos, a excepción de carrizos e paporrubios, aínda que estes en cada vez máis escaso número. Dos un pouco máis grandes resultoume chamativa a redución do número de anduriñas que raiaban incansables o ceu tanto no campo coma nos espacios urbanos.

     Por aquí, nas miñas proximidades, o último lugar onde as vin con certa abundancia foi en Betanzos; pero desto xa hai uns cantos anos. En tempos máis recentes, volveríaas ver en certa cantidade nalgunhas pequenas localidades de Castela e León, co cal deixou de me preocupar tanto a posibilidade da súa próxima desaparición. Alegroume particularmente a cantidade delas e dos seus niños que observei, como poden ver por unha das dúas fotografías que acompaño, sacada en San Martín del Castañar (Salamanca).

     Agora leo na prensa que o número de aves en declive se triplicou en España na última década. Vexo unha información onde se di que o pedreiro se reduciu un 34,43%, mentres a anduriña perdeu un 24,60% dos seus individuos. Mesmo o gorrión, a ave máis abondosa, e para min máis simpática, de cantas nos acompañan nas cidades, baixou un 15%. Por certo non deixa de ser curioso que cando unha aldea queda abandonada os gorrións desaparecen dela, tan asociada está a súa vida á do ser humano.

     Pero para que non todo sexan tristezas, deixo constancia de que nestes últimos anos empecei a ver algúns xílgaros no parque da Torre de Hércules. ¿E que dicir (sen citar pombas e gaivotas) da cantidade de melros, estorniños, e mesmo pegas rabeláns ou rabilongas, agora instalándose xa nos espacios urbanos da miña contorna?

     E falando xa de aves máis grandes, hai uns anos chamoume a atención, e xa o comentei aquí, a aparición de tres cisnes no porto de Santa Cruz de Liáns. Despois dalgún tempo ese hábitat non os debeu convencer e trasladáronse ó interior da ría, onde a estas alturas xa levo contado polo menos vintesete exemplares nas proximidades do Burgo. 

P.S.      Cando xa tiña lista para enviar esta colaboración, ocorréuseme buscar a outra na que tratara do mesmo tema, o cal me fixo ver que repito como as sardiñas en aceite. Mesmo as fotos son case as mesmas que mandei hai pouco máis de dous anos; pero agora dáme tanta preguiza escribir unha cousa nova, que deixo ir esta tal e como está. Perdón.