sábado, 23 de marzo de 2019

Arte e barbarie

  Non sei quen é Banksy. O que menos importa é que cara ten. O importante é que as súas pinturas non nos son indiferentes. Logo, ese espectáculo de se se autodestrúen nada máis ser outorgadas nunha poxa ou se foi el ou un émulo seu quen entrou silandeiramente no barrio de Canido, no Ferrol, e deixou estampada a unha parella de gardas civís (ambos homes) bicándose amorosamente, é o de menos. A arte debe estar no que transmite e non no nome, na fama ou no espectáculo que dá o autor.
O que non nos gusta é que para transmitir unha mensaxe se ataque un monumento emblemático con pintadas que, por non ter, non teñen nin orde nas letras, eses garabatos que apareceron na catedral de Santiago ou na colexiata de Santa María da Coruña son comparables ó atentado que sufriu a “Venus do espello” en 1914; que seguramente a atentadora tiña as súas razóns para protestar contra o uso da muller como obxecto, pero converteuse nunha energúmena ó querer destruír un cadro coma ese.
Entendemos cal é a mensaxe dun grafiteiro, por que corre nas estacións de metro para deixar a súa marca antes de que os vixiantes os atrapen, por que se suben a un paso elevado da autoestrada a grafiar a súa sinatura. Entendémolo aínda que non sempre compartamos as súas formas. Unha cousa é protestar e outra moi distinta atentar. Á fin, a arte vai máis aló da destreza no debuxo ou na combinación de cores para abrazar a consigna e a protesta, o cal non implica que se confunda co vandalismo. E de inclinarme polos artistas de spray, é evidente que prefiro ós muralistas. A iniciativa ferrolá coas súas “Meninas” para recuperar un barrio abandonado é digna de resaltar, pero non o son menos os pinches e mobiliario urbano decorados de Carballo, Ordes e outras vilas, que lle veñen dar unha nova fasquía e incluso lle aportan un valor engadido, contra o cemento espido, animando a pasear polas súas rúas coma quen pasea por un museo ó aire libre. Á fin un spray non é máis ca unha ferramenta e depende de quen e de como a empuñe. Un martelo serve para facer un moble e serviu para destruír a Piedade de Miguel Anxo.
Fíxome en Ordes, porque me queda no camiño e sempre me anima a abandonar a AP9 para refrescar a vista, pasear ou tomar un café con “queique” fronte a algún dos seus murais, comprobando como os sprays serven para algo máis ca para desgraciar unha fachada do románico, que a protesta non ten por que atentar contra as outras manifestacións artísticas. Que o vandalismo non é denuncia aínda que ás veces, cando non hai noción da medida dun de doutro, sexa moi fina a liña que as separa.
Contra a barbarie e contra o feísmo aí están a costureira de Lidia Cao, a vella ofrecéndolle grelos ós viaxeiros, de Joseba Muruzabal, o buraco vermello que parece negro de Liqen, ou, tamén del, o lixo mal varrido, sen esquecer esa peza do estadounidense Axel Void pintada no pinche do asilo coa palabra “Ninguén” grafitada sobre o rostro dun ancián que nos mira e nos interroga sobre o valor da ancianidade e a actitude que tomamos diante dela.
Aí está un verdadeiro museo con obras que son o retrato fiel da sociedade, unhas dun hiperrealismo asombroso e outras cunha carga metafórica impresionante, para demostrar que non todos os sprays son bárbaros. 

Ningún comentario:

Publicar un comentario