Roubos sacrílegos

Nestes tempos que corren, nin para crentes nin para curiosos, nin para amantes da arte nin para turistas entusiastas están abertas as igrexas, a non ser nesa hora escasa en que hai algún oficio, cando todo forasteiro é vixiado de preto pola veciñanza e está mal visto andar a sacar fotos mentres toda a parroquia está coas mans levantadas. As igrexas pasan a maioría do tempo pechadas porque non hai quen as atenda, e nesa desatención fan o seu botín os ladrón de arte sacro e os caixeiros que limpan a boeta ou o peto das ánimas.

Seguro que foi por medo a que eu fose algún deses rateiros do sacro, polo que en certa ocasión, ó entrar nunha igrexa co meu macuto de explorador, o caderno de campo e a cámara fotográfica, veu detrás de min unha señora preguntándome insistentemente e con cara de poucos amigos polo que levaba na bolsa, mentres eu ficaba embelesado cara a unha santa agarrada a unha cruz máis grande ca ela. Facía moi ben a mulleriña, porque á fin, o que hai dentro dunha igrexa é dos fregueses, algo que non entende de moi boa gana unha boa parte da curia.

Hai moito desalmado e chama a atención ver a un tipo retratando santos, obrigando ós mal pensados a sospeitar que as fotos son para ver o que ten valor e logo roubalo. Ladróns de igrexa sempre os houbo, de dentro e de fóra dela, xa fose vestidos de garduños, de sotana ou de xeneral de todos os exércitos, xa fose furtando ás agochas unha imaxe ou ordenándolle ó párroco que lle levase para o seu uso particular o brazo de santa Tareixa ou as imaxes de Isaac e Abraham. Tal vez un dos casos máis curiosos, que uns teñen por roubo e outros por devota custodia, foi o exercido polo Beato Xoán Xacobe Fernández, natural de Carballeda de Avía, quen sendo lego no convento de Herbón durante a desamortización de Mendizabal, cando lle deron o despido porque o convento pechaba, e temendo non sei que, arramplou coas cousas de máis valor e agochounas sen dicirlle nada a ninguén para volver á casa vestido de paisano, a sachar a terra coma calquera veciño. Algúns anos máis tarde, como non perdera a vocación, antes de pedir unha praza de cociñeiro entre os misioneiros de Terra Santa, onde morreu durante unhas revoltas, devolveu os obxectos arramplados coma quen presenta un certificado de boa conduta.

Pero se de arrampladores de bens eclesiásticos se trata, aí está ese cura de Ribadeo, que coa desculpa de levar as pezas a restaurar fixo desaparecer cruces, imaxes, vasos sagrados e todo o que tivese un mínimo de valor nas igrexas que rexentou, mentres presumía de luxos que pouco teñen que ver coa caridade cristiá nin con ningunha outra. E aínda se defende acusando ó bispado por despreocupado e ós sancristáns que lle tocaron por ser uns miñaxoias. Este si que non ten a desculpa do Beato de Herbón, pois aquí non hai ningún Mendizabal ameazando con retirarlle o patrimonio improdutivo á Igrexa nin obrigando a facer inventario de valores para cobrar logo o IBI ou o que cadre.

Pero se de arramplar cos bens de todos queredes falar, preguntádelle ós veciños de Palmeira polo famoso Viril que se fixo coa xoias doadas polos fregueses tras a Guerra e da noite para a mañá desapareceu e foi substituído por unha mala réplica.
(Este artigo foi publicado na sección de Lingua Proletaria, na edición de Barbanza de La Voz de Galicia)