Así non se xoga

         Hai tipos con moi mal perder, como eses dous anciáns que a principios de ano se liaron a facadas por unha partida de dominó nun centro de “convivencia”. Quen sabe onde estaba a disputa, que parte do amor propio se aldraxara. Asemade, tampouco nos imaxinamos que lles puido molestar, a semana pasada, a dous pais que se liaron a cabezadas, coma verdadeiros castróns durante un partido entre nenos, a quen se supón que se lles pretende ensinar, por medio do deporte, a convivir e competir. Como queira que sexa, rara é a xornada en que non se fala dalgún altercado, en ou preto dalgún campo, ou de despregues policiais para prever enfrontamentos entre uniformados seareiros que teñen a honra eliminar ós rivais con ofensa e vexación. Unha insensata agresividade que empeza nas categorías inferiores, onde non faltan energúmenos, con consignas como a desa nai animando ós cativos a tirarlle das tetas a unha nena de nove anos. 

     É indigno que o deporte, nacido para medir destrezas e habilidades, se converta nun enfrontamento case bélico; e curiosamente esas liortas son máis drásticas entre veciños, como foi aquela famosa final de 1930 entre Arxentina e Uruguai, que empezou con insultos nos adestramentos e continuou tras o asubío final nun conato de guerra entre as dúas nacións fronteirizas, para amosarnos como non hai peor mal perder ca aquel que se acada entre veciños. E se non mirade o que pasa aquí na casa.

     Desgraciadamente, esas pelexas á porta do estadio ou dentro del non son novas. O deporte ten ese algo de competición que ós fanáticos lle gusta confundir con provocación e agresividade, e nesta nosa condición de animais tribais, o inimigo maior sempre é aquel que queda a un tiro de pedra. O amigo Xulio lembra un fresco que se conserva no museo de Nápoles, onde se reproduce o altercado xurdido no coliseo de Pompeia no ano 59 da nosa era, por mor da rivalidade entre os pompeianos e os seus veciños de Nucera, a cal se remontaba a dous séculos atrás, e ese día afloraron por ver se era mellor o gladiador destes ou o daqueles; e o que non se gañaba no campo quixeron gañalo da rúa, primeiro con insultos e ó final a coiteladas dentro e fóra do estadio, ata sumar tantos mortos e feridos que o senado decidiu clausurar aquel coliseo por dez anos. Pero como o vulgo necesita ademais do pan moito circo, non tardaron en levantarlles o castigo.

     Ningún deporte é un xogo cando a competencia se transforma en loita pola supremacía, en afán de abaixar, someter e agraviar ó outro, e volvo a lembrar a esa nena de Laxe a quen non podendo negarlle os valores e habilidades deportivas, atacárona pola súa condición de muller. A desculpa era a rivalidade e a realidade a misoxinia escudada nun deporte que pretende fomentar o labor de equipo e o respecto polo contrincante.

Misoxinia, raza, orixe e a mesma política é desculpa para atacar ó contrario, como naqueloutra ocasión en Bizancio, na “Rebelión das cores”, provocada entre os seareiros duns aurigas durante unha carreira de cuadrigas, na que cada bando enarboraba unha cor, coma os máis modernos seareiros dun equipo de fútbol de hoxe en día, mais que realmente encerraba o descontento contra o emperador Xustiniano.

     Cando o deporte se converte en conflito de identidade, o xogo é unha desgracia, e a identidade nun demérito. 

       (Este artigo foi publicado na sección Lingua Proletaria da edición de Barbanza de La Voz de Galicia)