Supoño que a todos nos pasa o mesmo, que a medida que
cumprimos anos a vida semella fuxir con máis présa, e sen embargo o tic-tac do
reloxo sempre é o mesmo. De nenos as horas non daban pasado, un curso duraba
unha eternidade e o que fixeramos dous meses atrás semellaba perdido na
prehistoria. Coa idade a cousa foi cambiando paulatinamente e agora, o que
fixemos hai dez ou quince anos parece que foi onte, a pesar de que as axendas
cheas de borróns enchen caixas que abarrotan os andeis da vida. Unha aparente
discrepancia que o calendario nos nega.
As razóns de por que o reloxo da memoria non se
acompaña coa máquina que mide as horas é algo inexplicable. Aquilo de Einstein,
da dilatación do tempo, adornado cunhas fórmulas que calquera rapaz de
instituto sabe desenrolar e moi poucos científicos son quen de explicar, nada
teñen que ver co asunto este da duración dos días segundo se teñan quince ou
cincuenta anos; e estou por dicir que quen máis se acercou a definir esta
elasticidade foi Dalí co cadro titulado “A persistencia da memoria”, con eses
reloxos que parecen de chicle, aínda tendo as agullas e os números colocados
onde realmente lles corresponde.
Como queira que sexa, esta percepción de que os anos e
os días corren que voan é unha curiosidade que traspasa os límites da Física,
pois aínda non sabemos da lei matemática que rexe tal fenómeno. Intuímos unha
curva exponencial, por aquilo de que cantas máis velas apagamos máis sentimos a
necesidade de desacelerar todo.
Estoutro día, procurando esa descoñecida razón, uns
entendidos apuntaban a que esa aparente discrepancia está motivada pola
lentitude con que as imaxes son obtidas e procesadas polo disco duro dos miolos,
que así como imos criando canas, as neuronas medran en complexidade e tamaño, e
os impulsos eléctricos que as activan atopan maior resistencia ó seu paso, ou o
que é o mesmo, tardan máis en atravesalas, o cal se traduce na perda de moita
da información que o mesmo cerebro desbota para facerlle sitio ó realmente
importante, para non perder tempo, deixando moito espazo baleiro entre
acontecementos, e eses espazos son os que nos dan a sensación de que o tempo se
acurta.
Ó final, a
realidade, sen a leria científica que nos embrolla, vén sendo algo que tanto se traduce na falta de reflexos
para coller un vaso que cae antes de que escache, como que os ollos dos nenos
se movan con maior rapidez cós dun ancián. Ou se o preferides, podemos
comparalo co visionado dunha película de acción: ¿Quen queda con máis detalles,
o vello ou o novo?. Ou coa lectura dun libro, pois mentres o rapaz pode atopar
valores que o sorprenden en cada liña, ó vello algúns parágrafos pareceranlle intranscendentes
por simples ou rutineiros, e mentres os le estará pensando nos biosbardos. Deixando
ocos na memoria.
En resumidas, que na infancia e adolescencia todos os
sentidos están máis atentos a todo, máis necesitados de acumular información, mentres
que cos anos esta chega máis lenta e é máis selectiva, deixándonos a idea de
que o tempo é máis curto cando o que se acorta é o número de bits que
almacenamos por segundo. E todo para
dicir que realmente non estamos medindo o tempo senón as lembranzas que se irán
perdendo a medida que nos aburren os informativos e os bos libros e boas
películas se contan cos dedos dunha man.
Ningún comentario:
Publicar un comentario