Por Pepe de Rocaforte
Estou lendo nestes días un fermoso libro. Titúlase “Tres
minutos no aire”, o autor é Miguel Anxo Murado e o contido unha selección das
súas colaboracións no programa “Diario cultural”, da Radio Galega, entre os
anos 2006 e 2009. Para o lector todo un regalo
as súas opinións, con frecuencia desmitificadoras, sorprendentes moitas veces,
suxerintes sempre, que se len coa
ledicia e a facilidade con que se saborea un manxar grato ó padal.
Un dos primeiros textos do libro, “A epifanía do lobo”,
tráeme á memoria algunhas das máis persistentes vivencias da miña época
infantil, particularmente de cando me levaban
á aldea polo tempo das festas do inverno. Daquela as historias de lobos eran un
dos temas recorrentes das conversas nocturnas arredor da lareira antes de nos
mandaren ir para a cama. E de historias co lobo como protagonista trata esta
“epifanía”.
Desas conversas recordo particularmente aquel relato, tan
coñecido e repetido, do gaiteiro a quen pola noite,
de volta para a casa polo medio do monte, saíalle o lobo ó camiño. Arrepiado de
medo, sen saber ben o que facer, o bo do músico poñíase a tocar a gaita e
conseguía dese xeito que a fera lle permitise marchar sen atacalo. Sobre os
motivos do lobo para deixalo ir, pódense facer cantas suposicións se lle
ocorran a calquera. Cada un é libre de interpretalo como mellor lle pareza.
Outra historia que recordo trataba dun home, de quen,
para reforzar a veracidade da historia, se daba nome e lugar de residencia. Ese
home atopara un cachorriño no monte. Colleuno, levouno para a casa e criouno
coma un can, e coma un can, cariñoso e intelixente correspondeulle o animal.
Ata unha ocasión en que o cachorro, xa medrado, revolveuse un día contra o amo, abocadouno na gorxa e matouno.
Rompeu logo a cadea que o ataba ó palleiro e fuxiu ó monte a facer vida libre e
salvaxe cos seus compañeiros de raza. Porque un lobo é un lobo e o seu instinto
ninguén o pode amansar, era o corolario a aquel relato contado a carón do lume.
Tardei moitos anos en ver un lobo vivo. Oía os seus
ouveos, que me facían correr arrepíos de medo polo fío do lombo naquelas noites
das festas do inverno. Escoitaba á mañá as informacións de como aparecera morto
o can de Fulano, ou o de Mengano, atacado pola fera nas súas correrías
nocturnas á mesma beira da aldea e vía algunha vez como os mozos dunha ou
doutra parroquia subían á vila cun lobo morto, colgado dun pau que
transportaban a ombros pedindo polas rúas unha gratificación pola súa obra de
eliminación do animal inimigo do gando, e tamén da xente, segundo se contaba.
Cando por primeira vez vin un lobo vivo, xa tería eu
vinte anos. Foi en terras de Zas, nunha mañá invernal
de xeada, fría e soleada. Estabamos no monte catro compañeiros cando un deles
nos alertou. “Ollade: por alí vai o lobo”. Miramos, inmóbiles e en silencio, e
acolá adiante, atravesando un camiño, vimos o lobo en fuga contra o horizonte
azul da Costa da Morte, a súa figura de rei destronado, como un Akela vencido
nos outeiros de Seeonee, corría a buscar refuxio entre os toxos. Foi cousa duns
instantes, pero nunca esquecerei a estampa daquel animal solitario e derrotado, co rabo entre as
patas, tan distinto do temible inimigo pintado nos contos de medo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario