Por Pepe de Rocaforte
Unamuno, ademais de todo canto fixo no mundo da Cultura
(con maiúscula por se acaso), tivo unha afección entusiasta pola papiroflexia, arte
¿menor? por el chamada “cocotología”. Vostedes dirán... Entre nós Pepe Cáccamo,
e outros que agora mesmo non me veñen á cabeza, practican, á parte da súa máis
evidente, un tipo de afección á elaboración doutro tipo de enredos que o propio
Cáccamo denominou “cacharriños”, seguindo a palabra con que Antonio Gamoneda se
lle referiu ás súas creacións. Cacharriños, xoguetes, biblio-grafías, pretextos
ilustrados, obxectos de desexo... Alberto Oro Claro, nunha exposición que
actualmente se pode ver na Normal de Maxisterio da Coruña, chámalle ós seus
traballos “aralladas”.
¿Que son as
“aralladas”?: Unha recreación de obxectos, moi comúns polo xeral, que Alberto
observa cunha ollada distinta, unha ollada chea de bo humor, con considerables
doses de ironía, que vai máis alá da superficie deses obxectos. E para que nós
poidamos reflexionar, e ver, e comprender a súa visión, auméntalles un toque,
unha modificación inesperada coa cal nos suxire un modo distinto de os
observar. Un traballo en certa medida parecido ó do ilusionista que che mostra
unha cousa e faiche ver que é (ou pode ser) outra.
Por certo: nesta exposición a ollada retranqueira de
Alberto Oro Claro pode por veces zumegar
tristura. Ou polo menos esa sensación me produciu a min unha peza formada
unicamente por un libro e, sobre el, unhas gafas negras. O título na portada do
libro é “Sempre en Galiza”. Ó mellor a causa da miña tristura foi a de traerme
o recordo das recentes eleccións ó Parlamento español que nos permitiron
comprobar a escasísima altura duns políticos incapaces, por moitas razóns, de
levar a nosa voz propia a ese Parlamento.
E unha nota final: Cando, en varias ocasións, escribín
aquí sobre tantos e tantos museos de distintos tipos como hai polo mundo
adiante (recordo especialmente os citados por Orhan Pamuk en “O museo da
inocencia”, ou o visto por min en Zagreb, “Museo das Relacións destruídas”),
esquecinme de citar o “Museo do Xoguete” de Allariz, doado por Alberto Oro
Claro á súa vila natal.
Aquí deixo constancia.
Ningún comentario:
Publicar un comentario