Por
Pepe
de Rocaforte
Cando empecei estas
colaboracións periódicas, fíxeno cun par de ideas principais: Por
unha parte manter vivo o hábito de escribir porque, a pouco que un
se descoide, pérdeo por menos de nada e logo resulta moi difícil de
recuperar. E por outra parte para me obrigar a discorrer polo menos
un tema á semana sobre o cal falar e así darlle un pouco de
traballo ó coco, non se me vaia oxidar máis da conta.
Pero
hai días nos que un non está para nada e hoxe é un deles. Por máis
voltas que lle dea e por máis que esprema o cerebro,
non me vén ningunha idea a cabeza. Nin
flores, non hai maneira. E ó cabo acabei por me decidir a reproducir
un breve fragmento dun libro ó que lle ando dando un repaso nestes
último días. Deste xeito os posibles lectores sairán ganando,
porque a calidade e o interese do texto de que boto man está moi por
enriba do que podería sacar do meu caletre.
Velaí
vai logo:
“Pódese non ter
saído nunca desta pequena cidade e ter aínda intacta no oído a voz
de Hitler, ser capaz de recoñecer ó sha de Persia a tres metros de
distancia, saber como brua o monzón no Himalaia ou que aspecto ten o
mar a mil metros de profundidade. Hoxe en día todo o mundo pode
estar ó corrente de todo e, porén, eu nunca estiven no fondo do mar
nin me acheguei (como os suízos) á cima do Everest. Coa vida
interior do home sucede outro tanto. Todo o mundo está ó tanto de
todo. ¿Como demo poderei demostrar [ ... ] que non debo o
coñecemento dos meus instintos de asasino a C. G. Jung, o dos ciumes
a Marcel Proust, o de España a Hemingway, o de París a Ernst
Jünger, o de Suíza a Mark Twain, o de México a Graham Greene, o do
terror á morte a Georges Bernanos, o da imposibilidade de chegar a
nada a Kafka e dunha gran cantidade doutras cousas a Thomas Mann? E
nin sequera hai necesidade de ter lido a todos estes autores,
levámolos dentro por medio dos nosos amigos, que, pola súa vez,
viven perpetuamente de plaxios. ¡Que época esta! Xa non significa
nada dicir que un viu peixes espada ou que amou unha mulata. Todo eso
pódese ter visto unha mañá calquera nunha película documental.
Ter ideas é algo imposible. Resulta xa moi raro atopar nesta era un
cerebro que se limite a un único tipo de plaxio, e eso é proba de
personalidade, ver o mundo a través de Heidegger e só a través
del; nós, os demais, aboiamos nun cóctel que leva un pouco de todo,
sabiamente mesturado por Eliot, e de todo sabemos un pouco, pero moi
pouco.”
O texto pertence á
novela “Stiller”, de Max Frisch, publicada en castelán co título
de “No soy Stiller”, polo Círculo de Lectores en 1988, nunha
tradución de Margarita Fontseré (de onde fixen esta versión).
Espero que vos agrade.
Ningún comentario:
Publicar un comentario