DE VIANA A NAVARRETE
Por Pepe de Rocaforte
25 de maio - De Viana a Navarrete, pasando por Logroño, fixemos a etapa matinando no cocido riojano que Luís se ofrecera a condimentar para todos nós. Á entrada na capital da Rioja pasamos pola alfándega montada á beira da estrada por unha vella pintoresca co despacho instalado ó aire libre diante da súa casa. Nunha mesa ten o cuño do Camiño, que se empeña en nos plasmar na credencial a pesar da nosa falla de interese. A boa muller insiste, di que ela foi quen traballou para que nós agora poidamos facer a ruta xacobea con todas as comodidades (?), e envólvenos co relato de non sei cantas historias camiñeiras. Nuns paneis arredor da mesa ten estendidas fotocopias de recortes de prensa falando dela. Leo o seu nome nun dos titulares e pregúntolle: “¿De modo que é vostede a famosa Felisa?” e a vella, ó ver coñecido o seu nome, ínflase de orgullo para responder afirmativamente. Nun cartel ten un letreiro que di algo de “camiño, figos e amor”. Pregúntolle polo dos figos e bótame tres ou catro, pequenos e rechumidos, enriba da mesa. Collémosllos a miña muller e mais eu e botámoslle unha moeda de cen pesetas nun cestiño preparado para o caso alí ó lado. A boa da vella continúa enrollándose, agora empeñada en facernos anotar o noso nome nun rexistro disposto para tal efecto e pídenos que asinemos alí para certificar o noso paso.
Mentres estamos nestas chegan outros dous compañeiros de etapa, os nosos paisanos Pepe e Benito, e aproveitamos para nos afastar mentres ela lle empeza a largar o rollo a eles. Ó se decatar da nosa marcha, a muller chámanos e fainos acenos para que volvamos alí a rexistrarnos, pero facemos coma se non a oísemos e continuamos a andar. Os que quedan con ela contaranme máis tarde que se puxo a dicirlle pestes “dese par de caras duras”, que vaia lacha a nosa, que arramplaramos con todos os figos de enriba da mesa, se máis chega a botar, máis lle apañariamos, por eso tivera bo coidado de non nos ofrecer moitos e deixar algo para os peregrinos que aínda habían pasar por onda ela ó longo do día. Así son as cousas.
Á hora do almorzo, en Logroño, encontrámonos nunha cafetería cos valencianos do incidente de Los Arcos, cando o Valencia xogou (e, tristemente, perdeu) a final da Copa de Europa, como xa por aí atrás queda contado. Despedíronse de nós antes de iren coller o tren de volta para a súa terra, acabáranselle os días de vacacións.
Pola nosa parte quixemos visitar a catedral, pero non o puidemos facer por se atopar o templo en obras e daquela botamos a andar para proseguir a marcha, pesada e longa mentres non puidemos deixar atrás a cidade.
Chegamos cedo a Navarrete e por alí nos tombamos a descansar á sombra dos soportais na rúa onde se encontra o albergue de peregrinos, aínda pechado. Pouco e pouco van aparecendo máis camiñantes, entre eles Lucia, a brasileira loira das fotografías de Sansól, que non sei quen me informa de que é pintora. Pasarámoslle diante á altura da ermida da Trinidad de Cuevas, onde naturalmente lle tiven que tirar unha nova foto, pero, como xa sucedeu na ocasión anterior non a quixo co fondo da ermida, senón co dun moderno palco da música no cal estaba pintado o nome do lugar. Agora a moza párase un pouco a falar con nós, xa vai empezando a coller certa confianza; pero dinos que como aínda é cedo vai proseguir camiño ata Ventosa, porque se non fáiselle un chisco curta a etapa. Despedímola e nestas chegan Fernando e Luís, a quen lle corresponde oficiar hoxe de cociñeiro. Ó pouco aparecerán tamén Jaime e Chus e imos todos facer a compra das vituallas necesarias para o xantar.
Cando por fin abren a porta do albergue atopámonos cun par de hospitaleiras francesas xa un tanto caducas ó frente do mesmo. Recíbennos cunha profesionalidade distante e mesmo desconfiada cando lle dicimos que imos preparar alí un pequeno banquete para o grupo. Empezamos a sospeitar un trato similar ó dos belgas de Los Arcos, a nos poñer pegas de que se elas tiñan que cociñar tamén para a tarde, e tumba e taramba; pero acabaron cedendo para vivir unha experiencia, tal vez a máis alucinante dos vinte días que confesaron levar como hospitaleiras en España, aínda sen saber máis de cinco palabras en castelán e empeñadas en aprendernos a nós a falar francés. Cando observaron as dotes culinarias de Luís, posto ó choio na cociña, e empezaron a uliscar o recendo que subía das potas, quixeron probar a ver a que sabía aquelo. Luís convidounas a nos acompañar no banquete, había para todos, e ó remate aínda lle deixamos case a metade da comida. Beberon viño e ata se animaron a tomar uns pacharáns con nós. Ó cabo estaban tan alegres que mesmo riron cando Jaime lle bateu unha palmada nas cachas a unha delas: “¡Oh, je t’aime, Rose Marie! Cette nuit je me vais coucher avec toi”.
Pola tarde, cunha calor de xustiza, subimos ó alto dun outeiro sobre a vila, desde onde un miradoiro nos ofrece unha extensa panorámica dos arredores. Máis tarde, logo da visita á igrexa da Asunción, un templo do século XVI, monumental como case todos os que vimos vendo por aquí, volvémonos ó albergue, a repoñer forzas para a etapa de mañán.
Ningún comentario:
Publicar un comentario