Dicía alguén que todo mal se cura co seu antialgo. No verán imos á praia a refrescarnos e no inverno non saimos do lado da estufa, o malo é que moitas veces non é doado atopar a fórmula que aporte ese necesario equilibrio físico ou emocional que o benestar demanda.
Todo isto vén a conto por mor da moción de censura que un grupo de veciños lle quere poñer ó presidente da comunidade, quen se atou ó cargo e, coma tantos outros en asociacións, clubs e ata presidencias de goberno, non se apean do poleiro porque, segundo eles, non hai reposto adecuado para substituílos.
Di Xulio que o home padece o mal dos mandóns, que neste caso maniféstase nesa prepotencia que lle leva a pensar que sen el derrubaríase o edificio, amosando unha arrogancia e narcisismo comicamente aldraxante para o resto dos propietarios cando usa o plural maxestático para citar os males e o pronome persoal de primeira persoa de singular para os logros. É como se os demais non contásemos. Alguén apuntou na última reunión que había que buscar unha fórmula de expresión pola que se note que a súa voz é a dos acordos tomados en asemblea e por maioría. Pero o home, achacoso da doenza do poder, non está afeito. Séntese o único que pode levar con man firme o temón e teme ser relegado a simple comparsa, sen poder controlar ós críticos coa súa xestión, polo que trata de convencer a todos da incongruencia de censuralo, e para gañar adeptos que non o saquen do pedestal, reparten bicos e abrazos, felicitacións polo Nadal ou invitacións a pagar a escote, xa sexa cunha lacoada en febreiro ou unha sardiñada en xuño.
Buscando motivos e razóns para convocar eleccións a presidente da comunidade, alguén definiu o seu problema como o mal dos presuntuosos, un síndrome altamente contaxioso que ataca por igual a algúns líderes mundiais como a presidentes de calquera colectivo, e se manifesta amosando unha egolatría que os fai sentirse por encima do ben e do mal, convencidos de que os seus electores foron inspirados pola divindade para elixilo como salvador do mundo. Acostuman a expresarse con frases do tipo: “Mentres eu sexa...”, “Non está no meu ánimo...” “Dígovolo eu...” e dedican todas as horas do día a traballar arreo en pro da súa imaxe, investidos en sabios e adiviños para darlle consellos a todos, incluído o médico que os atende, esquivando as censuras e convertendo en milagrosa xestión calquera nimiedade, desprestixiando a todo opositor e sentíndose amados de quen os empoleira. Persoeiros coma el adían toda reflexión e odian toda alternancia ou simple convocatoria de asembleas, para non ter que dar explicacións nin ceder o cetro. E se finalmente teñen que deixar o sitio, xa buscarán un boi de palla que cumpra cos seus desexos.
Aí se asenta o noso presidente da comunidade de veciños, todo un líder mesiánico capaz de prognosticar cando se vai fundir a lámpada do portal, sempre cuberto co armiño da vaidade para demostrar que o poder é unha adicción con nome propio: síndrome de Hubris, segundo os expertos, ou do presuntuoso segundo todos os demais, un trastorno que só se cura perdendo o poder. E por iso, polo seu ben e para curarlle tan contaxioso virus, todos estamos dispostos a relevalo da cadeira presidencial.
Ningún comentario:
Publicar un comentario