O KORRUNTXO DO OKUPA

   

         Estoutro dia cavilábavos na miña pesiña, cánto boto de menos estar no estar ou salonsiño do meu anterior domisilio. Aghora veume á cabesa unha amigha moi ianquisada que lle chamaba star ao cuarto de estar, convertíndoo,  sen querer e con aserto supremo, no espaso estrela da casa…

            Ese cuarto de estar que foi cambiando de aspecto coa pasaxe dos séculos… sempre que o houbese, está claro, o que xa nos sitúa nun ambiente típicamente burghés.

            Primeiro sería, nas horas privadas, o cuarto da familia por exselensia: os sillóns, a silla de costura, o piano, os coxíns estrados aquí e alá, o velador (aínda non había lus eléctrica). Fora desas horas era o resibidor das visitas máis ou menos ben resibidas.

            Un século despóis, pasou a importar a radio, o piano quedando algho ladeado. E máis adiante, no mesmo século, o televisor, esa radio con imaxe, que significou un cambio onde os haxa.

            Xa por entón sería raro ver faser costura alí, o piano e a radio pasando a mellor vida e o sofá colectivo enseñoreándose da pesa, ese diván onde vai maldurmir o marido, por veses desbotado do leito conxughal… (Que mo dighan a min!).

            Alghúns foghares incorporaron ao estar, se o seu ghrandor o permitía, o mesmísimo comedor (mesa, cadeiras e trinchante –trincharíanse sobre el as carnes-) que, máis logo, ficou en simple ambiente de ornato, mesmo de escaparate familiar, con vaixela e cristalaría (no chineiro, ou depósito da china ou porselana: cánta palabra demodée!).

            Ese sofá ou diván onde, sin connotasións penitensiáis, o xefe (por chamarlle algho) do clan procuraba disfrutar da sesta, por curta que ela for, na realidade redusida a unha modesta sestiña.

            Porque sesta, sesta, o que se di sesta, non mo negharedes, é aquela dormisión a base de pixama e ourinol baixo da cama, todo moi masculino, abofé, como definía aquel tan bó escribidor como desagradable persoa que todos temos nas mentes.

            Serto é que o pixama paresería ter desaparesido, esquixama por medio, particularmente no verán…. despóis dun longho período no que foi usado como roupaxe de entre casa, cousa que hoxe non se vé.

            Vaia coas cavilasións barateiras que me suxeríu hoxe, morriñento daquela rosaliana saliña que quero tanto, actualmente redusida a este korruntxo no que me acomodei, logho de dar varias voltas sobre min mesmo, á maneira do can (ata que, feito unha rosca, se deita na última).