xoves, 4 de febreiro de 2016

REIS E VAGAMUNDOS



Por Pepe de Rocaforte

            O outro día escribía Miguel-Anxo Murado un artigo no que falaba de Alfonso Graña, un paisano natural de Avión, emigrante ó Brasil nos anos vinte do século pasado, quen dunhas noutras chegou á zona peruana de Iquitos, na selva amazónica, onde acabou por se converter en rei dos xíbaros huambisa.

            Estas historias de emigrantes e aventureiros convertidos en reis de calquera pobo perdido, unhas reais e outras inventadas, escóitanse con certa frecuencia con diversos protagonistas e situadas en diversas localizacións xeográficas. Coñecendo a Murado, teño total confianza nas súas informacións, sempre contrastadas e fidedignas, e estou seguro de que o seu relato é real e está perfectamente documentado. Non sucede así noutros casos, aínda que tamén poidan ter a súa parte de verdade.
            Coñecido foi o caso de Miguel de la Quadra-Salcedo, famoso atleta dos anos sesenta, varias veces campión de España de lanzamento de disco e peso, quen mesmo chegou a bater o récord mundial de lanzamento de dardo ou xavelina, cun estilo copiado da barra vasca, estilo que pola súa posible perigosidade foi prohibido pola Federación Internacional, non sendo homologado o récord do lanzador español.
            Quadra-Salcedo deixou o atletismo e dedicouse a facer viaxes en plan aventureiro-periodístico polo mundo adiante. Entre os anos 1961 e 1963 percorreu boa parte da selva amazónica e del chegou a circular a fábula, tal vez cunha pequena parte de verdade, quen sabe, de que gracias á súa forza e adestramento no lanzamento do dardo chegou, o mesmo que Alfonso Graña por outros motivos, a ser rei dunha tribo amazónica despois de superar amplamente ó xefe anterior coa potencia dos seus lanzamentos.
            Pola cabeza ándame agora a voltas outro caso do cal non conservo memoria clara, doutro galego errante que chegou a feiticeiro con grande poder nunha tribo, desta vez por terras da África Central. Teño idea de ler o caso nalgún libro de viaxeiros portugueses, tal vez en “De Benguela às Terras de Iácca”, de Hermenegildo Capelo e Roberto Ivens, ou en “Como eu atravessei a África”, de Alexandre da Serpa Pinto. Volverei sobre o tema se atopo algo máis.

Ningún comentario:

Publicar un comentario