FILMES E SALAS DE CINE

Por Pepe de Rocaforte

Para empezar confésome admirador de Woody Allen, aínda que as súas últimas películas me veñan decepcionando máis do que sería desexable. Para remedialo o que fago é volver de vez en cando ós seus filmes de antes e así continúo mantendo a miña admiración por el.

Onte tocoulle a revisión a “Días de radio” e vin de novo como nun determinado momento da película o rapaz narrador vai coa súa tía Bea e Chester, o noivo que tiña ela por aquel tempo, ó cine en Nova York, ó Radio City Music Hall. Foi como entrar no ceu, confesa o neno, nunca vira nada tan bonito.

A escena fíxome lembrar inmediatamente os cines da miña infancia. Na vila onde nacín, o meu primeiro recordo cinematográfico é o da existencia dun só cine, o “Salón Novedades”. Logo, cando xa tería uns seis ou sete anos, abriuse outro: o “Teatro Principal”. Os nomes con que a xente se refería a eles eran os de Cine Novo e Cine Vello.

Para min as mellores películas eran as que botaban no Cine Vello, principalmente as de vaqueiros, de espadachíns, de Cantinflas e outras polo xeito. A xente grande seica prefería as do cine novo, máis de falar, de amor e esas cousas aburridas, sen pelexas emocionantes nin loitas a espada ou a revólver. Pero cómpreme recoñecer que, como local, o do Cine Vello non tiña nada que facer ó lado do do Cine Novo.

Desde o primeiro día que entrei cos meus pais a ver unha película no Cine Novo, sentinme coma Woody Allen no Radio City Music Hall: aquelo era algo moi parecido ó ceu. Había un porteiro e un acomodador de uniforme. Na sala tiñan “sillóns”, acolledoramente forrados de tea, nas filas de máis atrás. E na parte de diante “butacas”, a prezo máis económico, pero a pelo, coma as do Cine Vello, máis duras e frías.

Pero o realmente impresionante eran as delicadas luces de cores cambiantes polas paredes laterais e arredor da pantalla, no escenario. E a música,  suave, melodiosa. E as alfombras. E a caloriña que alí dentro reinaba os días de inverno. Debo aceptar que todo eso contrapesaba en certa medida a maior calidade que os rapaces lle atopabamos ós filmes do Cine Vello.

Logo chegou un tempo (eu xa non vivía alí) en que os dous cines cerraron. Acabárase a súa época de esplendor. Despois o Teatro Municipal volvería abrir, creo que adquirido polo concello, e algunha vez que me cadrou estar por alí fun ver a representación dalgunha obra de teatro e outros actos de diverso tipo, que me fixeron acordar de cando, na miña infancia, vira un grupo de Santiago representando “O Fidalgo”, de San Luís Romero, unha peza teatral ¡en galego! Ou algunhas zarzuelas postas en escena creo que por un grupo de Ourense. Ou Antonio Machín, que daquela arrasaba na radio con “Angelitos negros”, “Madrecita del alma querida” e outras que non me veñen agora á memoria. E xa o colmo, a actriz Ana Mariscal chegou ó Cine Novo promocionando “Segundo López, aventurero urbano”, unha película dirixida por ela mesma. ¡A primeira vez na miña vida que vía unha artista de cine en carne e óso!

¡Tempos aqueles! Mágoa non ser un Woody Allen para volverlles dar a vida que merecen.