Onde
queda aquel cemiterio de aldea, que tanto botaba de menos o esqueleto do ollo
de vidro, de Castelao, porque ó menos alí, arredor da igrexa, xuntábanse cada
domingo os veciños a falar e o finado podía pórse ó día cos acontecementos da
veciñanza, mentres que nun de cidade os finados viven illados, anda cada un á
súa, e non participan das vicisitudes dos paisanos. Por iso mesmo é tan
estimulante cando, paseando por unha das chamadas “rotas do colesterol”, encontramos
amigos ou veciños que por algunha razón non acostumamos a ver nos locais máis
usuais de encontro, tal o bar ou o adro da igrexa, e o paseo que noutras
ocasións dura unha hora (a mínima cantidade de tempo recomendada polo meu
médico de familia), a andaina, ou máis ben a duración do paseo, pode estenderse
por máis de dúas horas. O que vén demostrar o illados que vivimos a pesar de
que os medios de comunicación nos fan chegar antes a noticia dun caiuco perdido
no medio do mar ca o regreso do noso veciño dunha campaña pesqueira.
Botamos
en falta a comunicación directa, a necesidade de reunirnos, de verlle a cara ó
noso interlocutor, e por iso se fan tantas ceas de antigos alumnos, amigos do
barrio ou compañeiros de mili, pero despois de expiarnos en saúde e logros
volvemos a esa reclusión premeditada sobre a que, sen embargo, veño de saber
que foi tan fundamental na evolución como o ser gregario, segundo apuntan uns investigadores
escoceses, deixando claro que os animais que se apartan da manada poden desenrolar
funcións que melloran a especie, non sei se por cavilar en paz, por evitar as
críticas de prólogo ó seu labor ou por non seguir a norma (rariños hóuboos
sempre, chámese san Xerome, Galileo ou Newton). Algo que, na miña experiencia, faime lembrar,
asemade, a aqueles veciños túzaros e insociables, que responden ó saúdo cun
único movemento de cabeza, que expían desde detrás das cortinas a quen vén ou
quen vai, ou que se fan os despistados cando se encontran con alguén; pero
tamén a aqueles outros que na súa aparente soidade melancólica ou de romántica
cavilación atraen a curiosidade do sexo oposto. A soidade dá para todo.
Sempre
se pensou que se evolucionamos foi porque nos relacionamos, e quen non ficaba
extinguido, que se temos xenes de neandertais é porque o sapiens tampouco andaban
con melindres racistas, porque intercambiamos opinións e habilidades ou nos
axudamos nas faenas cotiás. Aínda así tamén recoñecemos que moitas veces
sentimos a necesidade de que non nos molesten, de recluírnos, esquecernos de
todo canto nos rodea e ficar paspando, algo que estes investigadores escoceses,
como queda dito, valoran como un proceso positivo no campo evolutivo,
comparándoo (ou poñendo de exemplo) coa actividade
dun sapo australiano, cuxo macho se arreda de todos procurando unha vida de
ermitán en novas e arredadas rexións, para facerse o interesante e atraer ás
femias da contorna co fin de estender a súa especie e conquistar por medio da
descendencia novos territorios e lugares de expansión. O que me lembra aquela
pasase da haxiografía de san Simón o Estilista, quen sabendo de que pé coxeaba,
tíñalle prohibido ás mulleres acercarse a onde el meditaba sobre unha columna,
e cando unha devota fan se lle acercou procurando a súa beizón, botoulle tal
sarta de pestes que a pobre seareira morreu do desgusto.
Pola
miña parte seguirei asistindo ós parladoiros tabernarios sempre que me sexa
posible.
Ningún comentario:
Publicar un comentario