Nótase que estiven no
dentista. Nunha completa biblioteca de revistas con máis fotos ca
letras, desas que nos gusta follear a todos a pesar de que non todos
podemos levar a marabillosa vida dos alí retratados. Por non poder
nin podemos afrontar un simple divorcio coa elegancia e bonhomía con
que eles o afrontan, convertendo os cornos nunha diadema de
diamantes; ou que unha simple discrepancia familiar entre elegantes
sogras e noras, se resolva nun salón do Ritz, tomando o té para que
o fotógrafo de garda dea fiel testemuña de que alí non pasou nada.
Nesa sala de espera souben da
saía de saldo que mercou a nosa raíña e non sabía eu que iso fose
motivo de foto de portada, polo que a levei ó noso parladoiro onde
Xulio, antimonárquico convencido, levantou a súa copa á saúde de
quen con tal compra vén sendo coma todos os mortais, que agardan as
rebaixas de xaneiro como auga de maio para modernizar o seu armario,
manifestándose, de paso, diante dunha ducia de cervexas a medio
beber, contra os que aseguran que a grandeza e o honor vai nos xenes,
proclamando que prefire ser gobernado pola neta dun taxista (segundo
a rancia denominación dun afamado periodista da Jet
set) a que o faga o
descendente dun xeneral bonito, como definen os libros de historia ós
fillos, fillas, netos e bisnetos da nosa promiscua raíña dona
Sabela.
E así, con estes
pronunciamentos tan democráticas metémonos nos asuntos da monarquía
e a realeza que, se en algo se diferenciou en calquera época e
lugar, foi no seu desorbitado gasto en enfeites, excentricidades e
atavíos contra os que, por unha vez, a Primeira Dama, se manifestou
sen palabras, fuxindo de ouropeis e lucindo esa insólita saia de
trece euros nun acto oficial. Porque se un personaxe público (di o
amigo Xulio) ha de estrear un vestido a cada cal máis oneroso para
cada sarao ó que acude, está claro que os presupostos do Estado
estaban condenados ó fracaso por moito que subisen os impostos.
Por comparar, non está demais
lembrar o ingrato momento en que don Xosé I tivo que facer as
maletas para deixar o Pazo Real de Madrid, que cos apuros, sen tempo
que perder e con moita présa por cobrar a liquidación, arramplou
con todo canto atopou nos tocadores reais; e cando o “Desexado”
Fernando retornou das súas vacacións en terras napoleónicas e
pasou a ser “Felón”, quixo facer valer a súa realeza por medio
dun retrato de cámara que o inmortalizase, se non con dignidade ó
menos con pomposidade, e atopouse sen as xoias máis importantes da
realeza española. Por non ter non tiña coroa nin cetro; así que,
buscando a maneira de remedialo, el que era seareiro das tabernas
máis barulleiras da capital, aproveitou a amizade cun titiriteiro
para que lle prestase, para o posado real, algunhas das bagatelas do
seu baúl de disfraces. E aí o está, adornado de chatarras no
famoso retrato.
E como todos somos de carne e
óso, aplaude Xulio que por fin alguén do Pazo Real vaia de rebaixas
como calquera súbdito ou cidadán sen disimulos, e non teña
prexuízos por presentarse en público (por unha vez na vida e
agardemos que sen as rémoras do populismo) cunha saia coma a de
calquera rapaza que, para mercala, ten que deixar de ir ó cine
durante quince días.
(Este artigo foi publicado na sección Lingua Proletaria da edición de Barbanza de La Voz de Galicia)
Ningún comentario:
Publicar un comentario