Por Pepe de Rocaforte
Teño comentado nalgunha
ocasión que hai viaxes das que o mellor recordo que conservamos é o dun momento
no cal non visitamos museos, palacios ou castelos, nin percorremos fermosas
avenidas, nin contemplamos atractivas paisaxes, senón que nos dedicamos a
folgar, paseando sen rumbo por unha rúa carente de edificios importantes. Ou
estivemos sentados nunha praza non sinalada nas guías, onde nos distraímos cos
xogos dos rapaces e o paso da xente.
Pensando nesto acordeime
agora dunha tarde soleada de primavera, en Stein am Rhein, unha pequena vila á
beira do Rin na súa saída do lago de Constanza. Era despois de xantar e
senteime a perder o tempo nun banco dunha praza con certo aire de
semi-descampado xunto ó río.
Levaba moi pouco sentado
cando empezou a achegarse xente, non moita, algúns con bolsas, outros con
mochilas, outros máis con carteiras de man. Parellas, ou homes sós, ou mulleres
cunha crianza en cadeira de bebé, que se sentaban nos bancos por alí ó lado ou
se aproximaban nun paseíño lento ata unha plataforma de táboas sobre o río,
diante da cal había un par de postes con cadanseu letreiro que desde onde
estaba sentado non podía ler.
Observando aquela xente
acabei por me decatar de que esperaban a chegada dun barco e, efectivamente, ó
cabo duns dez ou quince minutos apareceu, precedida por unhas pitadas de
sirena, a embarcación, procedente do lago, que atracou á plataforma e dela
empezaron a baixar pasaxeiros, tampouco non moitos, algúns vestidos de traxe,
outros, máis mozos, con mochilas ó lombo, varios con bicicletas.
Cando deixou de baixar
xente subiron os que esperaban na praza e o barco retomou o camiño río abaixo
despois duns novos buguinazos de despedida. Non houbo máis nada, pero xa digo,
aquela tarde gravóuseme na memoria como un momento feliz.
Cóntoo porque o recordo
volveume acompañado polo da visita feita un pouco antes ó mosteiro de Sankt
Georgen, situado tamén á beira do río, un pouco máis arriba, onde unha guía,
rapaza nova, nos mostrou chea de entusiasmo o pouco que alí había,
particularmente o gran salón do mosteiro coas paredes decoradas por un pintor
local do século XVI, Thomas Schmid, axudado por outro da familia dos Holbein,
fillo de Holbein o Vello e irmán de Holbein o Mozo. El foi simplemente
Ambrosius Holbein, porque a súa morte temperá non lle deu tempo a ser sinalado
cun sobrenome.
Entre as pinturas ó temple
do gran salón do mosteiro a guía pediu que nos fixásemos nunha figura feminina
(Artemisa, creo que nos dixo) obra de Ambrosius Holbein, (da que acompaño
foto), pola cal sentía unha simpatía especial. En realidade aquela rapaza
sentía unha simpatía contaxiosa por todo canto se relacionaba co mosteiro, ata
o punto de chamar a nosa atención ata para admirarmos as vigas do salón, que
estaban alí desde o século XVI. «Obsérvenas, son as mesmas baixo as que
estiveron os fundadores do convento». E tan contaxiosa era a súa admiración que
todos nos sentimos admirados e as observamos con minuciosidade.
De todo o cal, para
rematar, saquei a conclusión de que cando nos atopamos cunha guía namorada do
seu traballo, os turistas que a seguimos acabamos namorándonos tamén, polo
menos un pouco. E, momentos máxicos á parte, eso saímos tamén gañando.
(A outra foto que acompaño
é da fachada da casa Weisser Adler, da mesma localidade de Stein am Rhein,
cunhas pinturas murais do século XVI nas que se relata, un pouco ó estilo dos
actuais comics, un conto do Decamerón).
Ningún comentario:
Publicar un comentario