VIAXES COS NOSOS FILLOS

Por Pepe de Rocaforte

           Os traballos xornalísticos de Rubén Darío recollidos en “Parisiana” fanme evocar de novo algúns momentos do meu pasado. Neste caso foi a lectura do relato dunha visita, en Asnières, nos arredores de París, a un cemiterio para cans, gatos e paxaros, que me trouxo á memoria unhas vacacións cos meus fillos en Portugal, o paraíso estranxeiro máis asequible por aquel tempo (principios dos anos oitenta), sobre todo cando se viaxaba con rapaces.

            Nunha daquelas viaxes fomos en Lisboa ó cemiterio de cans e recordo ter visto alí epitafios, algúns tan curiosos como os que en París rexistrou Rubén Darío. De algún deles tomei nota entón, pero vai ti saber onde foron dar as notas esas; xa non me paro a buscalas porque sería traballo en balde. En compensación reproduzo algúns dos rexistrados polo poeta: “Il sauva la vie á 40 personnes... Il fût tué par la 41^eme”.  “Bob 1886-1901. ta vie ne fût que souffrances. La mienne fût parsemée. Nous les confondimes esperant les adoucir; mais la cruanté des hommes sut mettre un terme à ce bonheur passager”.   E así sucesivamente.

            O recordo da visita a un cemiterio de cans tráeme a lembranza doutros sitios onde estivemos e ós cales non volveriamos a partir da época en que os fillos se foron achegando ós quince anos de idade. Entre os lugares que me veñen á memoria, os máis abundantes son os parques zoolóxicos, cuxa relación podería empezar polo da Madroa, en Vigo, para seguir polo de Lisboa, onde tanto atraía ós cativos o elefante ó que lle poñías unha moeda na trompa e el ía facer soar unha buguina (ou tocar unha campana, non o lembro ben).

            Certo que as visitas a zoolóxicos xa as empezara moito antes de nacer os meus fillos, desde a tristísima Casa de Feras do madrileño Parque do Retiro ata o Zoolóxico do Parque da Cidadela de Barcelona, pasando polo de Valencia e algún outro que agora non me vén á memoria.

            Doutros sitios onde estiven cos rapaces e ós cales non volvín despois de eles deixar de acompañarnos nas vacacións, recordo tamén ir con esa morea de miúdos, da que quedou constancia en fotos, ó “Portugal dos Pequenitos” en Coimbra, que visto desde a distancia actual paréceme algo así coma un precedente barateiro das Disneylandias de hoxe en día,  supoño que fermosísimas cidades de esparcemento que confío non me ver obrigado a coñecer no tempo que me quede de vida. Como tampouco espero volver, se continúa existindo, ó “Pueblo español” de Barcelona, ese descendente, a maior tamaño, do “Portugal dos Pequenitos” conimbricense.