Por Pepe de Rocaforte
Xa é vella en min a propensión, cando adquiro un libro, a deixalo repousar unha temporada antes de me poñer a lelo. A veces esa temporada de repouso prolóngase de xeito que chego a me esquecer de tal ou cal adquisición e non volvo ver o libro ata pasados vinte ou trinta anos. Non esaxero, sucedeume recentemente con “Cuentos visionarios” de Charles Nodier, comprado hai algo máis de trinta anos. Ou “El vellocino de oro”, de Robert Graves, que acumulaba po na casa desde hai trinta e cinco anos. Ou “El deseo”, de Hermann Sudermann, que esperaba turno de lectura desde a mesma época. ¿E para que seguir?
Pero hai máis: coa prensa sucédeme outro tanto. Na actualidade xa case non compro xornais en papel, pero algún que aínda collo, despois de lle dar un repaso máis ben rápido ós titulares, déixoo por aí pousado para lle botar máis adiante unha ollada con calma, particularmente a entrevistas e reportaxes. E admito que eso xa é propasarse un pouco en exceso.
Este intento de xustificación previa utiliceino como excusa para que non pareza estraño o non ter visto ata hoxe unha sección do xornal “La Opinión” de hai máis ou menos unha semana, “Si no lo leo no lo creo”, onde se comenta a moda, iniciada, creo, a mediados dos anos oitenta do século pasado, de colgar un candado nun lugar ad hoc, con certo atractivo turístico, para deixar constancia de que Fulanito e Menganita estiveron alí nunha ocasión en que se amaban moito e, para que se vexa, aí queda eso, pechan o candado, tal vez símbolo erótico da súa unión, guindan a chave ó mar, ou a un lago, ou un río, ou calquera outra corrente de auga. E colorín colorado.
Esta moda faime lembrar unha película dos anos cincuenta, “Creemos en el amor”, que impuxera a nova “tradición” de guindar unha moeda á auga nun lugar de visita turística: a pía dunha fonte, un estanque, unha cisterna (como aquí na Coruña a que hai no interior do castelo de San Antón), ou algún outro sitio similar, a cinematográfica “Fontana de Trevi”, por exemplo, coa intención de que sirva para que o destino nos faga volver a ese mesmo lugar (non sei se tamén coa mesma parella) ó cabo dun tempo non determinado.
Pero volvendo ó caso dos candados: a información de “La Opinión”
dicía que esta moda obrigara nalgúns casos, por exemplo na Ponte das Artes de
París, ou na Ponte Milvio de Roma, a que os respectivos concellos os retirasen,
porque co seu peso danaban a estrutura das pontes respectivas. Aquí na Coruña
non creo que se chegue a dar o caso; máis ben parece que as tres ou catro
ducias de candados colgados na varanda do “Milenium” só foron un cebo posto
para ver se algún turista despistado seguía o exemplo, o cal, de momento,
parece non ter callado. A ver despois da pandemia...
En todo caso, en previsión de chegar a producir un exceso de peso candadístico, aconsellaría seguir o exemplo de Moscú, onde tamén funciona a tradición na Ponte do Patriarca, da catedral de Cristo Salvador. Alí fabricaron unhas árbores metálicas para as parellas poñer nelas os seus respectivos candados amorosos, como se pode ver na foto “3” que acompaño, e cando o peso desas árbores empeza a se considerar excesivo para o aguante da ponte, “desentérrase” a árbore con toda a súa “follaxe” e lévase para outro lugar alí ó lado, á beira do río, onde empeza a se estender un considerable bosque metálico (foto “4”).
Aproveitando a
ocasión, ocorreuseme acompañar esas outras dúas fotos que fixen na ponte
Hohenzollern, en Colonia, non moi lonxe desa impresionante catedral gótica que
ergue a súa torre en busca do ceu; torre non sei se tamén considerada por
algúns como un poderoso símbolo fálico. Na foto número “1” pódese observar a
incrible cantidade de candados colgados ó longo da varanda do paso peatonal. E
na número “2”, un detalle, no inicio da ponte, para que se poida ver que,
efectivamente, se trata de bonitos candados.
Ningún comentario:
Publicar un comentario