Por Pepe de Rocaforte
Conta a historia que Pilos, no Peloponeso, foi a patria de Néstor, o máis veterano e sabio dos aqueos que foron loitar á guerra de Troia. Pero Pilos tamén foi berce de outras moitas importantes personaxes da mitoloxía grega e hoxe queríame referir en particular a unha delas, tal vez a máis modesta: Melampo de Pilos.
Melampo foi coñecido no seu tempo como adiviño e a información máis extensa sobre el atopábase nun libro, hoxe desaparecido, do historiador Hesíodo: a Melampodia. Este tal Melampo, sendo mozo aínda, atopou un día unha serpente que os criados, que a mataran preto da súa casa, ían tirar ó lixo, e como o home era moi considerado e cumpridor das obrigas e ritos funerarios, tanto para cos seres humanos coma cos animais, decidiu oficiarlle unhas honras fúnebres antes de lle dar o seu corpo á terra.
Cando procedía a acicalar á defunta a fin de a poñer presentable para a viaxe ó outro mundo, Melampo descubriu que a bicha deixaba orfas unhas cantas crías que axiña atraeron a súa compaixón. Sen pensalo dúas veces, levounas para a casa con idea de crialas co maior coidado, como así faría. Elas, agradecidas por tal acción, unha noite, despois de el se botar a durmir, puxéronse a lle lamber a faciana e a lle limpar coas súas linguas bífidas o cerume dos condutos auditivos mentres el roncaba na cama coma un bendito.
As crías da serpente fixeron tan ben o seu labor que ó dia seguinte pola mañá, cando o bo do home acordou, puido oír con claridade a un par de polelas, ou polillas, como lle din en castelán, que conversaban entre si. E non só as oíu, senón que entendeu sen esforzo as súas falas, nas que se contaban unha á outra como deixaran tan furada por dentro a viga en que se atopaban, que mediada a próxima noite romperíase, cairía enriba de Melampo e mataríao mentres durmía.
Con esa información impensada o bo de Melampo puido salvar a súa vida, ademais de se decatar de que non só era capaz de entender as falas da couza, senón que tamén entendía a linguaxe dos demais insectos, vermes e, particularmente, paxaros.
A partir de entón, gracias ás informacións que interceptaba entre aves e bichos sobre sucesos de próxima execución, empezou a profetizar gran cantidade de cousas antes de chegaren a suceder e dese xeito pasou a ganar a vida sen maior esforzo exercendo de oráculo para quen o viña consultar.
Se digo que esta historia que acabo de contar encontreina nun libro de Álvaro Cunqueiro, vostedes non terán seguramente ningunha dúbida en consideralo posible, ¿non si? Pois non, non se lle ocorreu a Cunqueiro, senón que se trata de algo que, asegura quen sabe, sucedeu de certo alá en tempos en que os animais falaban, e hoxe acordeime de poñela aquí para contrarrestar a mala impresión que nalgún posible lector puidese ter causado a historia sobre ofidios que referín a semana pasada co relato da morte do pobre pastor abrazado amorosamente por Sancha, a cobra que el criara.
E tranquilo, amigo Francisco, porque non volverei poñer aquí ningunha outra historia destes bichos con tan mala prensa desde que un da familia tivo a boa idea de lle dar a probar a Eva as mazáns que tan ben saben, sexa a soas ou como aditamento de biscoitos e ricas tortas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario