DE SAHAGÚN A MANSILLA DE LAS MULAS
Por Pepe de Rocaforte
3 de xuño – A pesar da dureza do tramo de onte ata Calzadilla de la Cueza -foron trinta e oito quilómetros os que despachamos entre Carrión e Sahagún-, a calor de forno que xa se empeza hoxe a notar a primeira hora da mañá métenos un pouco de medo no corpo. E non sen motivo, porque o peor de todo o camiño vainos chegar nesta etapa.
Saímos, como sempre despois da primeira semana, a pouco de abrir o día. Pero hoxe en Sahagún hai paisanos máis madrugadores ca nós. Ou que aínda non foron á cama. Camiñando polas rúas da vila atopámonos cun montón de xente que semella un tanto alborotada. Alá ó fondo, no medio de toda a morea parece haber bastante rebumbio. Parámonos, porque non vemos por onde nos internar entre aquela multitude. Un fulano que ven en dirección contraria a nós dinos que será mellor torcermos por unha rúa lateral porque alá abaixo está habendo navalladas. “¿A estas horas?” “A estas horas. Estamos en festas e por riba, como hoxe é domingo, a xente celébrao así”. Oíndo esto vénme á memoria algo que lin non sei onde sobre a sona que seica tiña Sahagún nos séculos XI e XII como centro de reunión da peor xentalla que daquela andaba o Camiño.
Facemos caso do consello do informante e damos un rodeo para nos afastar do “lugar dos feitos”, que pouco e pouco imos deixando atrás, aínda que o alboroto continúanos chegando, intermitente, ós oídos. Internámonos no Páramo leonés; pero os primeiros quilómetros aínda se nos fan levadeiros. O peor empezará despois da primeira parada en El Burgo Ranero para o café con leite matinal que nos poña a tono.
Á entrada da vila encontramos a Lucia sentada na beira do camiño, case a punto de chorar porque non aguanta a dor producida pola tendinite nas pernas. Aconsellámoslle dar por rematada alí a etapa, pero di que aínda lle resulta máis duro quedar atrás dos amigos. No café están Manolo, o valenciano, e Naoba, aínda non ben decididos sobre se continuar só ata Reliegos ou atreverse a seguir ata Mansilla de las Mulas.
Con esta dúbida, despois de tomados os cafés deixámolos na compaña de Lucia e volvemos á marcha. O sol empezase a apousentar con todo o seu peso enriba das nosas mochilas. En canto abarca a ollada non hai unha sombra. Non se ven horizontes, só alá polo norte a liña difusa do que supoñemos os Montes de León. O resto é unha chaira sen fin, na que case non se adiviñan rastros de vida humana. As rectas do camiño fanse inacabables, pasa de vez en cando un tren alá lonxe pola dereita e rinchamos os dentes de envexa ó ver a súa velocidade silenciosa e fácil a se perder n medio do Páramo.
Para combater a ansiedade producida polo camiñar e camiñar sen chegar a ningunha parte empezas a pensar en mil parvadas. A min ocórreseme parafrasear unha secuencia da película “Un peixe chamado Wanda”: “Portomeñe non inventou o camiño de Santiago. Fraga non construíu a fervenza do Xallas. E o P.P. non foi o partido que conseguiu a autonomía de Galicia”. Non ten agudeza ningunha, nin parece vir a conto aquí, pero repítocho para que non o esquezas, rapaz. Polo demais ímola andando, sen deixar de matinar en calquera outra ocorrencia que me permita esquecer de como vou medio engruñado a camiñar, ínfimo punto de unión entre a chaira e o ceu en toda unha extensión que semella non ter límites. Nin sombras.
De calquera xeito estes subterfuxios non serven de moito finalmente e a etapa faise insufrible. Para máis inri, tal vez como consecuencia de onte non ternos cambiado de calzado ó rematar a etapa, por aquelo de estarmos con Elia e Manolo, traemos os pés máis recocidos do normal e a Inma empézaselle a facer unha bocha nun calcañar que me fai lembrar con temor a que se lle infectou en San Juan de Ortega á catalá Olga.
Nun pregue da chaira atopamos un riachiño rodeado de herba e dunhas cantas árbores de pouco altor. ¡Unha sombra! ¡Por escasa que sexa: unha sombra! Todo un regalo, máis que un regalo, unha regalía. Paramos a descansar e airear os pés. ¡Canto máis se aprecian as cousas se son escasas! Estamos aquí tombados á sombra e por uns momentos case nos parece o paraíso. Pero aparece un rabaño de ovellas, con can e pastor, e o lugar énchese co seu cheiro, ese cheiro característico que impregna o ambiente de todas as vilas e aldeas por onde vimos atravesando nas provincias de Burgos e León. ¿Ou xa empezou na Rioja? Non o lembro ben.
Cando nos preparamos para proseguir a marcha aparece Manolo Tórtola, que se adiantou ás brasileiras, e cedémoslle o lugar de descanso, porque vén que xa non pode coa alma. Nós, ó chegar a Reliegos estamos mazados, derrotados, aplanados, vencidos. Pero o ambiente sórdido da aldea –como é domingo a única tenda está pechada, non hai nin pan– obríganos a un esforzo suplementario, xa co sol no máis alto do ceu a nos castigar con dureza, e proseguimos ata Mansilla, Inma xa co pé imposible por causa da bocha, e os dous cun cansazo que case nin nos permite apolicar ás liteiras do albergue cando por fin, a eso das dúas e media da tarde, chegamos á vila, despois de trinta e sete infernais quilómetros que nos deixaron case sen forzas para, unha vez duchados, ir xantar a un restaurante próximo.
Pola tarde, despois de tres horas espatarrados case sen vida, Inma entra en crise. Menos mal que os hospitaleiros, un vello alemán incriblemente simpático e unha rapaciña leonesa un pouco marisabidilla, pero moi amable, de vinteoito anos segundo nos di, bótannos unha man amable. Laura, a moza hospitaleira, faille unha cura a conciencia na bocha do pé a Inma e o alemán, de quen me esqueceu o nome, examina o seu calzado e acaba por ditaminar, despois duns arrandeos avaliadores de cabeza, que as causantes da bocha son as plantillas. Sen máis tira con elas ó lixo, “para que non te sintas tentada a volvelas poñer mañán”, e di que ó día seguinte compremos outras en León. ¿Pero ata León como vai ir?, pregúntolle. “Ata León é un paseo”, responde tranquilamente o fulano, “pode ir en chinelas e así de paso curaralle mellor a vinchoca”.
Inma continúa coa súa depresión e para animala ímonos acomodar os catro, os hospitaleiros e nós, na terraza dun café (é domingo e dá gusto sentarse á sombra dos soportais con esta tranquilidade), acompañados dunha brasileira de São Paulo, Conceição, que seica hoxe cumpre trinta e catro anos de casada e tamén está triste. Falou por teléfono co marido e sinte saudades. “Pero”, confésanos, “necesitaba moito facer o camiño, soziña, na compaña de Deus”. E por eso está aquí.
A hospitaleira Laura, moi desinhibida, educada en colexio de monxas, segundo nos di, cóntanos mil anécdotas, como a do brasileiro que lle pedía “un cojón” para durmir (en realidade seica solicitaba “un colchón”), ata a daquel que quería “un sostén” e ela preguntoulle “¿pero para que queres ti un sostén?”, e el respóndelle: “para los huevos”. Ata aclararse que necesitaba unha “sartén” para fritir os ovos (As anécdotas sóanme a inventadas e botadas a correr de albergue en albergue polos hospitaleiros habituais). Pero coa cháchara e todo eso Inma vaise sobrepoñendo á súa crise, ata o punto de contra a tardiña, xa vencida a forza da calor, podermos ir dar unha volta pola beira do río, pasear xunto ós restos das murallas e ver canto hai que ver en Mansilla.
Ningún comentario:
Publicar un comentario