Cando Xulio era alumno do instituto de Ribeira tiña por costume subir ó primeiro piso en tres ou catro zancadas, e para baixar bastáballe con dúas. Por moito que o conserxe o advertise, que calquera día poñía mal un pé e partiríase a cabeza, a columna ou unha perna non facía caso. O mesmo don Bernardo tenlle chamado a atención en clase, pero el tíñase por moi bo atleta e tales advertencias non lle afectaban; ata que un día caeu nas súas mans unha revista con horóscopo, onde se dicía que os nacidos baixo Acuario terían un accidente na escaleira do seu lugar de traballo.
Tomou tan en serio o anunciado por unha revista de máxima difusión, que ata creu que o mesmo goberno debería advertir ou prohibirlle a todos os nacidos en Acuario subir ou baixar escaleiras durante esa semana como remedio preventivo. E el mesmo, desde ese día, deixou de facer tales exercicios. Así de real é o poder das supersticións. Pero tamén aprendeu daquela que a “máxima difusión” non sempre é verdade absoluta.
Viña isto a conto falando de Pushkin, o famoso autor ruso que, en certa ocasión, viaxando para encontrarse cuns amigos nunha reunión secreta de oposición ó goberno, cruzóuselle unha lebre no camiño e entón decidiu dar volta. Esa noite prenderon a todos os seus amigos e mandáronos ó cárcere ou ó exilio e el convenceuse de que salvara a vida porque a natureza dá sinais de advertencia.
As supersticións teñen esa dose de egoísta prevención, sen embargo non quixo ser supersticioso cando os pais da súa moza accederon a darlle permiso para casar e durante a cerimonia tivo tres avisos de mala sorte: primeiro apagouse a vela que iluminaba o rito, despois caeulle ó chan o anel da noiva e finalmente caeu a cruz que presidía a cerimonia. Todo un aviso polo que calquera outro, en tal caso, suspendería a voda, pero Pushkin estaba tan namorado que por unha vez na súa vida quixo vencer eses medos irracionais que só serven para xustificar a covardía.
Realmente a súa esposa era moi guapa e a pesar de estar casada non deixaba de ser o centro de atención nalgunha das moitas celebracións e algaradas de sociedade a que asistía. Tanto así que as malas linguas chegaron a dicir que o mesmo zar a seduciu. E se unha moza coma ela era do gusto do zar, outros quixeron imitalo coma quen copia o vestido da raíña. E contra esas malas linguas e desconfianzas tivo o bo Pushkin que pelexar na súa vida de casado desmentindo calumnias e envexas.
Pero a señora tivo a mala sorte de coincidir nunha daquelas festas co militar francés Georges d’Anthes, que viña sendo o protexido e amante secreto do embaixador holandés, quen, para tapar a súa relación, fíxose pasar por amante da Pushkina, e dado que o marido non portaba por eses contos, alguén, con ganas de provocar e aguilloar, mandoulle un anónimo que se fixo público. Ante iso, o honorable Pushkin non tivo máis remedio que retar ó militar e citáronse pistola en man, con tan mala sorte que a arma do esposo afrontado atascouse e o francés disparoulle á barriga e feriuno mortalmente.
Ó final, alomenos para esta ocasión, Pushkin tiña razóns para ser supersticioso e debería ter suspendido a voda.
Ningún comentario:
Publicar un comentario