Lembraba estoutro día a mi tía María, que xa con anos encima foi citada para unha pequena intervención na que lle sacarían unha molesta verruga que lle afeaba unha das tempas. E como entre a cita e a intervención no hospital estaba o san Benito de Seráns, decidiu facerlle unha visita ó santo e lavar a excrecencia na fonte, con tan bo resultado que antes de chegar de volta á casa a verruga xa lle caera.
A maioría dos santos e santas exerceu a medicina sen título e aínda despois da morte seguen sendo a competencia máis directa dos doutores que ocuparon a súa mocidade entre libros, laboratorios e enfermos. Non faltan doentes que antes de someterse a unha operación van de romaría por ver se a intervención do titular lles evita pasar polo quirófano.
O mesmo san Roque, sen ser médico, empregaba o seu tempo en atender e consolar a enfermos da peste, naquel tráxico século XIII, ata que a el mesmo lle pegaron a temida enfermidade e o seu tío mandou que o recluísen para que non andase a espantar coas súas chagas ós cidadáns de pel impoluta, converteuse tras a morte no mellor avogoso contra tal mal, con festa grande en moitos portos de mar, aínda hoxe e a pesar de que a peste xa está practicamente erradicada.
Pero tamén houbo quen dedicou unha boa parte da súa vida a proxectos científicos, como santo Alberte, a quen entre tratado e tratado de teoloxía aínda lle quedaba tempo para redactar textos de bioloxía, astronomía, botánica ou fisioloxía e construír bonecos autómatas e articulados que de facelos un non cristián condenaríano á fogueira por pretender ser tanto coma o Creador. Pero por razóns de pura lóxica relixiosa, a pesar de que ciencia e relixión nunca se levaron ben, non tardou en converterse este santo Alberte en Magno e no patrón dos científicos cristiáns, aínda que a igrexa tardou catro séculos en beatificalo e máis de seis en canonizalo.
E precisamente porque ciencia e relixión nunca conxeniaron, aí temos o caso dun dos científicos máis importante do século XX, o sacerdote Georges Lemaître, considerado o pai da teoría do Big Bang, a quen non se recoñece nin con unha simple beatificación, a pesar de ser quen encaixou a visión creacionista de Biblia coas demostracións científicas da gran explosión, da que procede todo o universo con nós incluídos. Tan ben exposta estaba a súa teoría que durante unha conferencia o mesmo Einstein a aplaudiu dicindo que era o máis fermoso e satisfactorio relato da Creación que nunca escoitara, e o falible Papa comezou a dicir que esa teoría era a demostración de que a Biblia era un texto verídico. E iso si que non. O propio Lamaître púxose en contacto co asesor científico do Santo Padre para que non volvese a dicir tal cousa. Unha cousa é a fe, que nos fai crer sen ver e outra moi distinta a ciencia que nos fai ver para crer.
Tal vez por iso, por rectificar ó Sumo Pontífice, restáronlle puntos para acadar a santidade. E aínda que el dixera nalgunha ocasión que a Igrexa non debe desinteresarse de algo tan humano como investigar a verdade, Xoan Paulo II arremedouno engadindo que á Igrexa bástalle coa cruz e o Evanxeo sen necesidade da ciencia. E a este papa fixérono santo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario