O CEBREIRO
Por Pepe de Rocaforte
Continuación do día 9 de xuño – Na entrada do albergue, mentres o mozo brasileiro vai tomando nota dos que entran, o tipo máis novo da panda valenciana vólvelle preguntar á hospitaleira se as tres mulleres do seu grupo poden pasar xa ó interior do albergue para deixar as mochilas. A muller respóndelle que primeiro débense rexistrar. El insiste, pero a tía, unha autóctona de conviccións poderosas, repítelle un pouco brusca que nanai. Pasamos ó interior Inma e mais eu diante de todos e a mesma hospitaleira pregúntanos: “¿Sodes os primeiros?”. Respondínlle: “Parece que si”. “Pois vinde para acá, ides ocupar o cuarto do fondo”. E alá nos mete, ó extremo, nun cuarto con só tres liteiras de aspecto prometedor.
Estabamos sentados descalzándonos cando abriu a porta o mozo valenciano e ó nos ver puxo unha cara que era todo un poema: “¡Ah! ¿Xa estades vós aquí?”, e cerrou a porta ás súas costas cun aceno de evidente cabreo. Máis tarde saberiamos que era a terceira vez que facía este percorrido e xa coñecía das ocasións anteriores onde estaban as mellores camas. Velaí a explicación do seu “estiramento de pernas” no remate da etapa. botáranse a toda pastilla para que ninguén lle pisase o cuarto. Aquela familia de listillos estábame caíndo a cada paso peor e xa me gustaría deixalos atrás dunha puñeteira vez. Ou que se fosen por diante con vento fresco.
Pola tarde, despois de xantar e repousar un pouco, entramos na igrexa, onde parece estarse celebrando unha misa en alemán. Nun momento dado o oficiante, un crego alto, delgado, de lentes, duns trinta e tantos anos, bota man de guitarra, arríncalle uns acordes e ponse a cantar, tal vez a homilía, tal vez algunha determinada pasaxe bíblica, vai ti saber. Como o fai en alemán non o entendo. Pero resúltame algo penoso velo, con ese aire progre tan tristeiro, cando “xa non se leva” o destrozar aleivosamente o Blowin’in the wind de Bob Dylan. Sobre todo non tendo nin de moi lonxe unha mínima pinga do seu talento musical. A cousa resulta dun patético entristecedor. Detéñome un momento a observar a cara dun dos concelebrantes, de recio aspecto autóctono, que segue con atención os gorgoritos do creguiño teutón, aínda que cun certo aspecto resignadamente filosófico no aceno, coma quen di, ou pensa: “hai que ver a que extremos ridículos debemos chegar para nos facer os modernos coa esperanza de así camelar á mocidade”. Aínda que ó mellor cando se empezou a utilizar o gregoriano, tamén daquela algúns escépticos coma min, hoxe opinarían o mesmo. E mira ti.
En fin, como o espectáculo do oficiante guitarreiro-cantor non me resulta minimamente atractivo, voume dar unha volta e comprar algo para a cea, o cal me permite observar que o contacto con culturas alleas fai espelir de medo ó agudo gremio dos tendeiros autóctonos, que á parte de che poñer uns prezos de mercado europeo, trátante de moi malos modos e axiña che din que, se a cousa non che gusta así, vaias a Pedrafita, onde hai máis tendas, e merques alí canto queiras, sabedores os moi cabróns de que viñeches a pé e non vas facer agora do mesmo xeito catro quilómetros, e outros tantos de volta, para pagar menos e ter máis onde escoller, derreado como te atopas. Case o mesmo de derreado que o alemán deportista, o interesado na nosa culinaria, a quen vexo chegar ó albergue a eso da media tarde, cansado coma un burro, pero feliz porque seica pola ruta alternativa puido gozar dunhas paisaxes marabillosas.
Pola noite, despois de mercar unhas patacas que deben ser preciosas, un aceite de xirasol a prezo superior ó de oliva virxe extra, e media ducia de ovos, non sei se de ouro, Inma ponse a preparar na cociña unha tortilla de patacas, mentres os sevillanos insisten na súa sopa peregrina, aínda con pan do que lle demos en Molinaseca. Aparentemente moi interesado na nosa arte culinaria, alá volveu onda nós o alemán a observar os manexos de Inma, tan desexoso de aprender o método de elaboración da tortilla española, que o convidamos a probar e aprobou con aire seriamente convencido.
Mentres ceabamos nunha mesa nós, os dous sevillanos, o alicantino, un bilbaíno de quen máis adiante saberemos que se chama Imanol, o alemán deportivo e outros dous rapaces levantinos, departimos de vinte mil historias. Os sevillanos, especialmente Juan, levan a voz cantante a contar sucesos da súa peregrinación pola Vía da Prata e chistes, entre eles un dedicado ó alemán. Di así: Chega un alemán a Sevilla e un guía vaille mostrando a cidade. “Vexa vostede: os “Reales Alcázares”; levou corenta anos construír este edificio”. O alemán mírao e comenta: “Na Alemaña estaría feito en vinte anos”. Continúan a paseata: “Aquí ten a “Torre del Oro”. Esta construírona en tan só cinco anos”. O alemán bótalle unha ollada de arriba abaixo: “Na Alemaña faríase en dous anos”. O guía cala, mosqueado. Proseguen o camiño e ó pasar por diante da “Giralda”, como o guía non diga nin palabra, pregúntalle o alemán: “¿E este edificio, que é?” O guía olla con cara de sorpresa, encolle os ombros e exclama: “Non sei. Cando pasei pola mañá aínda non estaba feito”.
Un dos sevillanos, Carlos, é tamén dos que escriben todas as noites no seu bloc. Xa encheu un e agora leva outro mediado e ten idea de publicalo cando volva á casa. “Eu poño os datos e logo un amigo poeta daralle forma literaria para facer máis atractiva a lectura”. Para cando acaben o camiño xa empezan a trazar plans. “En agosto iremos ós Pirineus. Centrarémonos en Benasque e desde alí faremos rutas a pé para coñecer a zona”. “Si, pero antes, en xullo, iremos a Praga”. “Non. Eu a Praga non irei”, di Juan. “¿E logo?” “Por unha cantidade de razóns. A primeira: que non teño cartos?” “Abonda”, di Carlos. “Non é preciso que me deas máis razóns”.
Como falan tanto de viaxes un rapaz burgalés, Jesús, pregúntalle: “¿Pero vós sodes millonarios ou que?” Ó que responde Juan: “Moito mellor: somos pre-xubilados”. Efectivamente, el éo de Telefónica, e Carlos de Sevillana de Electricidad.
Ningún comentario:
Publicar un comentario