O CEBREIRO
Por Pepe de Rocaforte
9 de xuño – En fin, hoxe, a eso das catro e media da mañá, como era de esperar a pesar do prometido por “Tomasín”, xa empezou o baile no cuarto con renxer de liteiras, enrugar e desenrugar papeis e bolsas de plástico, prender lanternas de man que acaban amolando máis que se prendesen a luz do cuarto, e toda a parafernalia que te obriga a acordar á hora que a eses desconsiderados lle sae do cu.
Esperamos así e todo a que marchasen os seis indesexables gabachos antes de nos erguer, para lle mostrar dese xeito a nosa desaprobación silenciosa, que lle esvaraba coma se chovese, e abandonamos Vilafranca ás seis e cuarto da mañá, cando aínda o abrir do día era incerto, polo medio da rúa da Auga, a cal por lle facer honor ó nome, encontrábase mollada e encharcadas as lousas a consecuencia da chuvia nocturna.
Estaba a mañá fresca e pola estrada non había moita circulación de vehículos, tal vez por ser sábado. Pouco e pouco iamos adiantando ós franceses madrugadores, entre eles os nosos compañeiros de cuarto, un dos cales, ou mellor dito unha, andou durante un bo treito apurando o paso empeñada en non ser sobrepasada por nós, o cal lle supoñía un evidente esforzo que non foi capaz de manter por moito tempo. Estaba claro que a nosa forma física era moi superior á da maioría dos camiñantes e íamos runflando moi orgullosos de tal constatación cando nos alcanzou un mozo que, ó noso lado, parecía vir en bicicleta, ou máis ben, coma unha moto. Camiñamos xuntos un pouco a conversar, pero axiña nos deixou atrás para non perder o ritmo, eu a dicirlle que levaba aquela marcha porque a mochila lle pesaba pouco, ó que el contrapuxo que tampouco a mochila de Inma semellaba moi pesada, é máis, ata lle parecía máis pequena que a súa.
Alá o deixamos ir, aprendendo unha vez máis a verdade esa de que a todo hai quen gañe, e paramos a tomar o primeiro café á altura de Ambasmestas, nun local onde xa estaba unha francesa miudiña, duns cincuenta e tantos anos, a quen sempre viamos soa, cunha enorme mochila ás costas e da que nos dixeran que era unha camiñante incombustible.
Unha vez co estómago cheo iniciamos a parte máis dura, e máis fermosa, da etapa, xa afastados da estrada N-VI, envoltos nunha chuvia fina, a cada paso máis teimuda. Iamos co temor de nos enfrentar á costa da Faba, coa que nos estiveran metendo medo Carlos e Juan, os dous sevillanos, para quen aquelas eran unhas ramplas que tiraban a un para atrás. De calquera xeito dábannos algo de confianza as palabras de Benito ó remate da primeira etapa, na subida ós Pirineos, cando confesou que, comparado con aquelo, subir ó Cebreiro era case un xogo de nenos.
Nin tanto, nin tan calvo. A escalada foi dura, tal vez, máis que nada, pola chuvia; pero por momentos daba gusto subir no medio do silencio e do verdor da montaña. Así, debaixo da orballada, chegamos á Faba, aínda arredor de nós o canto do cuco, ó que por fin puidemos ver no alto dunha arboriña cativa, xa preto das casas que forman o pequeno rueiro.
Parou de chover cando chegabamos case ó alto, ás casiñas de Laguna de Castilla, cun aspecto xa, a pesar do seu nome, decididamente galego. Moita bosta de vaca polo camiño e cativas casas de pedra case vexetal a nos dar a boa vinda.
Cun sol radiante, e aire un pouquiño máis que fresco, chegamos por fin ó alto, a esa reconstrución de “aldea típica” que nos últimos anos se ven perpetrando no Cebreiro para encanto, e espolio, de peregrinos. Pero chegamos nunha especie de competición a cara de can. Explícome: os impresentables valencianos que coñeceramos en Rabanal del Camino, hoxe pasáronos diante á altura de Perexe. Cando nos aproximabamos ó marco indicador da entrada en Galicia vimos ó pé del as tres mulleres, aparentemente en pose para facer unha foto. Pasamos por onda elas e nestas aparecen os tres homes vindo de detrás dun penedo, onde seguramente foran cambiarlle a auga ó canario. E o máis novo, nada máis vernos chegar á beira das mulleres acelérase: “¡Veña, vamos!”, dille. E unha delas: “¿Pero non facemos a foto xunto ó letreiro de Galicia?” “Non, non, non, deixade a foto. Non facemos a foto”. “Pero...”, estráñase unha delas. “Agora non. Xa a faremos”, insiste o julai.
Nós, entre tanto, proseguimos camiño e ímonos afastando. Pero de repente vemos como o mozo e un dos vellos, tal vez o seu pai, veñen a unlla de cabalo detrás nosa e pásannos a toda velocidade coma quen vai apagar un lume. “Ata aquí viñemos tan a modo por culpa das mulleres, que agora, como xa estamos no último quilómetro, apetécenos dar un acelerón para estirar un pouco as pernas”, dinos a modo de explicación non pedida o máis vello, ó tempo de apurar aínda máis o paso detrás do mozo. Inma e mais eu mirámonos, ¿que mosca picaría a estes?, preguntámonos, ¿e que carallo andarán buscando? Inma dime, “vamos apurar nós tamén, ¿a ver que pensan?” E apertamos ata nos poñer á súa altura. Así chegamos á igrexa, así atravesamos o rueiro e así chegamos á porta do albergue, aínda pechada. É a unha menos vinte e non abre ata a unha. Sentámonos na lumieira e esperamos a hora de apertura.
Entre tanto vai chegando xente, un deles aquel mozo que nos pasara flechado a pouco de saírmos de Villafranca, un rapaz de Alicante, Elio, como nos dirá máis tarde que se chama, xa unido a nós desde aquí ata o final da peregrinación. “¿Como? ¿Pero onde te metiches para chegar destas horas se viñas fostiado?”, pregúnteille. “Non, se xa cheguei a eso das doce, pero como estaba cerrado e traía unha fame de lobo, fun comer algo por aí”.
Ó dar a unha abriuse a porta do albergue. Inma ergueuse rápida e púxose a primeira da fila. Entón o valenciano máis novo, contrarrestando a xogada, preguntoulle a unha das hospitaleiras se xa podían ir pasando as mulleres a coller cama. Menos mal que detrás dela apareceu outro hospitaleiro, brasileiro el, e díxolle: “¡A esperar! Póñase vostede á cola”. Daquela Inma dille, “Xa que chegastes case diante nosa, poñédevos vós os primeiros”; pero un dos vellos, “xeneroso”, respóndelle que é igual, eles irán detrás nosa, non pasa nada por un posto máis ou menos.
E así parece que vai quedar a cousa.
Ningún comentario:
Publicar un comentario