SAÍDA DO CEBREIRO
Por Pepe de Rocaforte
Día 10 de xuño – Nesta nova mañá produciuse a miña primeira caída de moral. Tan forte que tentado estiven de chamar por teléfono a alguén da familia para me vir buscar e abandonar dunha vez o camiño.
Durmiramos moi ben, nun cuarto –como xa contei– con tres camas, non liteiras. Acompañáranos un alemán, xa veterano, cun cheiro a allo cousa mala. Despois veriamos que tiña unha bolsa con allos, cebolas e similares ó lado da cabeceira da cama. O tipo foi moi legal e se despertou máis cedo ca nós, deixouse estar na cama ata nós nos erguer, cousa que fixemos ás sete menos cuarto (¡que sorte bendita non nos tocar esta noite a compañía de ningún francés!). Fóra estaba todo tan cerrado de nubes negras que aínda parecía noite pecha. Á escasa claridade dunha das luces do exterior observamos a través da xanela un abaneo témero das árbores domeándose de mala maneira cun vento que nas súas refoladas largaba unhas cortinas de chuvia coma labazadas contra as vidreiras. Esperamos un pouco, a ver se escampaba, pero nin a chuvia nin o vento daban mostras de ceder.
Eran as sete e cuarto e os nosos coñecidos, máis valentes, foran marchando xa, aínda a pesar de non se ver trazas de melloraren as cousas. Ó cabo fixemos de tripas corazón, armámonos de valor, tomamos a determinación de botar a porta fóra e largarnos á ventimperia.
Xa postos ó camiño a chuvia empezou a ceder jun pouco na súa intensidade; pero non así o vento, empeñado en nos esgazar os míseros ponchos de plástico barato mercados nun “Todo a cen”, faltos dos chuvasqueiros –non sei se xa o dixen–, enviados por unha axencia para a casa desde Viana á vista de que non parecían facernos falla e eran un peso ata certo punto considerable.
Á parte do vento, a néboa era densa e a tres metros non se vía cousa ningunha. De vez en cando pasabamos pola beira dun fantasma de mochila ó lombo, albiscabamos tres ou catro casas ó lado da estrada, tristísimas edificacións de portas e fiestras pechadas, a escuras e en silencio. Pasaba de tanto en tanto un coche pola nosa beira, os faros prendidos para total non ver nada máis alá dos tres metros por diante do morro. E así un quilómetro e outro, a termar do impermeable, non cho fose levar o vento, e ollar de medio lado, para adiviñar, máis que ver, a presencia dalgunha flecha amarela indicadora dunha posible desviación do camiño.
Pasado o alto do Poio empezou a calmar o vento. Unha claridade morrediza de abrente invernal empezaba a nos permitir ver algo mellor os contornos das casas e as sebes ós lados da estrada, aínda que a néboa parecía empeñada en non levantar, tal vez a cubrir pudorosa cos seus farrapos as desfeitas, evidentes a pesar de todo, das pequenas aldeolas por onde pasabamos: Hospital da Condesa, Padornelo, Fonfría... todas cheas de zudre de vaca entre as casas miserables, feas, mal coidadas. O símbolo desta triste Galicia que tan fermosa podería ser se os galegos non nos dedicásemos con tanto entusiasmo a emporcala. Emporcala e destruíla; pero nós somos así, estimada señora, e claro, acabaremos por ter o que merecemos, o que nos estamos esforzando por merecer.
En Biduedo paramos a restaurarnos co primeiro café matinal. Seguiamos envoltos na néboa, pero xa había máis claridade. A moza que nos atendeu dicíanos que con toda seguridade a medida de irmos baixando acabaría por desaparecer a brétema. E así foi, esvaeuse a néboa un pouco máis abaixo para empezar a descubrir diante dos nosos ollos unhas paisaxes fermosísimas, so contrapunteadas polo zudre en que nos viamos obrigados a chapalear ó pasarmos polos diversos rueiros ó longo do camiño: Filloval, As Pasantes, Ramil. E a cada nova agrupación de casas un pregúntase: ¿como pode esta xente vivir así? ¿Como se pode ser tan porco e miserable nun entorno tan excepcional?
Ningún comentario:
Publicar un comentario