Por Pepe de Rocaforte
Continuación do día 8 de xuño – A hospitaleira do albergue municipal, onde rematamos a etapa de hoxe, enredárase pola tarde nunha longa conversa con nós. Primeiro empezounos a falar do tempo, o tema comodín; seica a tele dixo que viña chuvia para a fin de semana e considera necesario informarnos sobre o particular. Despois, entre outras cousas que nos rerfire, como a de que hai peregrinos do albergue de Jato que veñen aquí coa intención de ducharse por toda a cara, hai unha que me reafirma na miña opinión sobre os franceses. Refírenos o sucedido unha tarde de aí atrás, a eso das oito, cando a maioría dos camiñantes conversaban e preparaban a cea na cociña da planta baixa, un individuo desa nacionalidade sorprendeunos a todos de pronto desde o segundo piso, onde xa estaba deitado, cun fortísimo asubío, un xifro que axordou a casa, aínda a hospitaleira non se podía explicar de que arte se valera o asubiador para sacar das súas bochechas aquela molesta sonoridade, tal vez o individuo tiña feito prácticas de “silbo gomero” nalgunha viaxe anterior polas Illas Canarias e aprendera a facelo cunha potencia tal que deixaba en cueiros ó máis virtuoso asubiante canario. E a continuación do asubío unha voz autoritaria e tronante esixíu “¡¡¡SILENCE!!!” a todo o edificio de a arriba a abaixo. O señorito francés deitárase a durmir e desde o piso alto, a tal hora da tardiña, non soportaba as falas coas que os de abaixo lle perturbaban o descanso necesario para á madrugada seguinte poderse atopar en condicións de armar pola súa parte a consabida rebuldaina a base de remexer bolsas de plástico, abrir a mochila, meter esto, cerrala, cambiar logo de acordo, poñer primeiro eso outro por debaixo, etc. Manobras todas que lle farían de despertador contundente a cantos durmisen en horario normal E todo ese rebumbio desde as catro da mañá, porque sen dúbida tiña moita présa para ir o primeiro de todos a se poñer á porta e coller o mellor sitio no albergue seguinte, seguramente aínda pechado ata catro ou cinco horas máis tarde.
Nós, así advertidos, fomos dar unha voltiña ó fresco e despois dun tranquilo percorrido polas igrexas desta “Pequena Compostela”, como seica tamén lle chaman, rematamos na de Santiago, ó lado do albergue, onde un letreiro xunto á pía bautismal nos recorda que alí foi bautizado frei Martín Sarmiento, recollémonos como as galiñas para preparar algo de cea, contemplados polo simpático e deportivo alemán que en Molinaseca observara atentamente a preparación da sopa peregrina por parte dos dous sevillanos que agora nos acompañan.
A adxectivación de “deportivo” con que me refiro a el débese a que cando empezamos a falar da etapa do día seguinte mostrouse inclinado a facer a primeira parte da camiñada por unha nova vía, afastada da estrada N-VI, que segue un carreiro polo “Cerro del Real” arriba. Os veteranos trataron de disuadilo dicíndolle que era un camiño moi duro para agatuñar monte arriba e acabar dando unha volta ó cabo da cal, despois do seu bo arrodeo, debería baixar a Trabadelo, onde ámbalas dúas vías se volven xuntar moi poucos quilómetros máis adiante. Porén el empeñouse en que as costas arriba non o asustaban, estaba moi afeito a subir montes na súa terra, tal vez fose bávaro, un deses que se ven moi contentos a trepar polas montañas nevadas en pantalonciño curto con tirantes de coiro, bebendo cervexa e interpretando cancións tirolesas, e prefería camiñar por un medio natural a facelo pola beira da estrada cunha riola continua de coches a pasar polo seu lado. Deixámolo coa súa teima. Nós, desde logo, fariamos a etapa pola ruta tradicional, a semellantes alturas non estabamos moi dispostos a facer despilfarros físicos de semellante calibre.
No cuarto en que pasamos a noite estabamos rodeados de franceses, seis en total. Cinco deles formaban o grupo xa coñecido en Rabanal, co fulaniño simpático a quen, por non lle preguntar o nome, bauticei para min co de “Tomasín”. Este interrogounos dun modo moi prudente para saber a que hora nos pensabamos erguer nós. Respondinlle: “¿que máis ten?, se total ídesnos obrigar a despertar, queirámolo ou non, cando empecedes, antes aínda do primeiro canto do galo, a armar o batifondo gabacho de costume.” Dixo que nos comprendía e para non molestar ergueríanse máis tarde, ¿que tal nos parecía ás cinco e media? Repetinlle que me daba igual, ¡que remedio!, coñecendo como xa coñecía o percal.
Proseguindo a conversa acabei por lle preguntar de onde era. Díxome que os cinco eran de Lyon (outro francés que compartía cuarto con nós andaba á parte) e fíxome un panexírico dos lioneses en particular e dos franceses en xeral. Comenteille que el, particularmente, e esto non o ía dicir en demérito seu, senón en loanza, non se me asemellaba ó prototipo de francés co cal viñamos coincidindo ó longo do camiño. “¿Será tal vez porque eu son fillo de españois?”, contra-interrogou el cun sorriso, para me referir a seguido que os seus pais eran valencianos exiliados ó remate da guerra civil. Así e todo, insistiu, os franceses eran boa xente, e os de Lyon, anque tiñan sona de fríos e distantes, “cando che dan a amizade, dancha para toda a vida”. Un de tantos tópicos que hai, a falta de cousa mellor.
Dixémoslle que moi ben, e ata mañán, que será outro día.
Ningún comentario:
Publicar un comentario