OS MORMÓNS E OUTROS

Por Pepe de Rocaforte

 

Un veciño meu que fixo o servicio na mariña española contábame a súa grande aventura de cando deu a volta ó mundo en non lembro que barco, tal vez o “Juan Sebastián Elcano”. O mellor recordo que gardaba daquel periplo era o do paso por San Diego, en California, onde botaran fondeados uns días inesquecibles.

 “Alí pasámolo coma reis”, contábame. “Coa xente entendiámonos moi ben, porque había moitos que falaban o castelán e xa o primeiro día que baixamos a terra, cando lle preguntamos a uns por algún sitio barato onde comer, leváronnos ó “Exército de Salvación” onde se xantaba mellor que no barco, pódesmo crer. ¡E de balde!”.

“¿Pero como fostes comer a tal sitio?”, escandaliceime. “Porque o “Exército de Salvación” vén ser algo así como aquí a Cociña Económica ¿non?. E vós. co uniforme da mariña española,... Vaia vergoña”. “Bo, bo, bo... ¿Que importancia ten eso?”, retrucoume o meu veciño. Eu calei. ¿que lle ía dicir?

Este recordo tróuxome á memoria eses outros mozos altos, loiros, ben traxados, discípulos da Igrexa de Joseph Smith e Brigham Young: os mormóns, de quen eu xa viña ben informado de pequeno, gracias ás novelas de vaqueiros de “Rodeo”, a editorial viguesa que a tantos rapaces, e máis a bastante xente grande, nos meteu o vicio da lectura.

A estes mozotes mormóns deixeinos de ver hai certo tempo, non sei se xa non veñen por aquí ou agora transitamos por lugares non coincidentes. Hai anos eu tiña unha certa frustración con respecto a eles porque os vía vir pola rúa, en parella, coas súas carteiras, parándose a falar con calquera con quen se cruzaban. ¡E a falar comigo nunca se paraban! ¿Que verían no meu aspecto para me deixar sempre de lado?

Pero, ¡vaia!, un certo día, pola tarde, cando máis despistado ía eu polo Cantón Grande a pensar nos biosbardos, aparéceme de frente un par de típicos mormóns que se poñen a me explicar de que van as súas andrómenas e me preguntan se son crente, e pola miña relixión e se me interesan as súas crenzas, etcétera.

Escuso dicirlle a vostede o contento que me puxen ó ver que, coma con calquera outro paseante urbano, os mormóns ¡por fin! paraban a falar comigo. Tanto me alegrou ver que, polo menos neste aspecto, podía considerarme tan normal como o resto dos cidadáns que circulaban polo meu lado, non tiven ningunha obxección que lle poñer a aceptar que viñesen un día pola miña casa a conversar un pouco comigo das súas trécolas.

O día marcado, á hora fixada, alá me apareceron á porta os amigos mormóns. Fíxenos pasar e, de entrada, ofrecinlles cadansúa copa de “Pedro Ximénez”, que refusaron cortesmente: non eran bebedores. E a seguido empezaron a me informar (catequizar) con moita amabilidade. Pregunteille se non lle parecía mal que puxese unha gravadora, así podería repasar sen problema as súas palabras en caso dalgunha posible dúbida ou esquecemento. Miráronse entre si e, finalmente, un encolleuse de ombros e dixo que pola súa parte non había problema.

Pola miña parte pregunteille que tal funcionaba entre eles a poligamia e explicáronme que na súa relixión non se practicaba. Estrañáballe unha pregunta que moita xente lle facía, cando eso era cousa moi minoritaria e de tempos pasados que só se daba (se chegaba a darse. Eles non o sabían) en insignificantes grupos moi illados.

Cando xa non había moito máis de que falar, levantáronse e ofrecéronme, ademais duns folletos informativos, unha tarxeta co enderezo da súa igrexa, para que pasase por alí cando o tivese a ben.

Xa na porta un deles, o máis alto, bateu coa cabeza no lintel, un tropezo sen importancia. Pregunteille a que se podía deber que fosen tan altos e o que levara o golpe no coco respondeume que era porque comían moito millo. Non sei se será así ou se tratará dunha mostra humor mormónico. O caso é que nunca volvín ter relación con eles para lle preguntar máis detalles sobre o particular.