TIPOS PARTICULARMENTE BRITÁNICOS

Por Pepe de Rocaforte

     

Míster Mulliner é o nome do narrador dunha manchea de relatos de P. G. Wodehouse, reunidos en títulos como “Preséntolle a vostedes a Míster Mulliner”, “As noites de Mulliner”, “Míster Mulliner ten a palabra”, etcétera.

Deste último libro ofrézolle a vostede un extracto do relato titulado “A reverente paixón de Archibaldo”, historia protagonizada por Archibaldo Mulliner, un dos cento e pico de sobriños que circulan polas narracións de míster Mulliner, e a quen poderiamos describir, en palabras do seu tío, como un mozo cunha cabeza de escaso tamaño. No “Club dos Zánganos”, onde o nivel intelectual dos socios non era particularmente elevado, os colegas opinaban que o grandor da cabeza de Archibaldo era máis ou menos o da dun alfinete. Eso dicían algúns, pero os que mellor o coñecían pensaban que, se o seu cerebro fose de seda, non tería material suficiente para lle confeccionar uns calzóns a un canario.

A pesar de, ou tal vez por eso, Archibaldo era feliz. Unha boa descrición del sería a dun home que non vale para nada. Boh, minto: sabía imitar á perfección o canto dunha galiña despois de poñer un ovo e dábase o caso de que o seu grande amor, Aurelia Cammarleigh, era unha fermosísima rapaza para quen non había mellor home no mundo que aquel capaz de imitar á perfección o canto dunha galiña que acaba de poñer o ovo. Archi era sen dúbida o complemento ideal de Aurelia, aquel con quen compartir unha longa vida conxugal, e así o tiña totalmente decidido.

Pero outra personaxe importante neste relato, Meadowes, o axuda de cámara de Archibaldo, home de sólidas ideas comunistas, afiliado a un partido próximo á extrema esquerda, estaba empeñado en facer do seu señor un camarada, e non perdía ocasión de o amolar coa súa insistencia en levalo a coñecer o martirizado proletariado que malvivía por Bottleton East, para dese xeito acabar de animalo a se afiliar á causa.

Así as cousas, unha noite na que Archibaldo estaba na casa só e aborrecido, Meadowes collera o seu día libre, e con Aurelia tivera unha trifulca na que a moza lle largara unha filípica por deixarse guiar polo axuda de cámara, quen, dicía ela, estábao convertendo nun plomadas que a tiña farta con tanto latricar de política. De modo que decidise dunha vez: ou ela, ou Meadowes. E non había máis que dicir.

De modo que, sen nada en que se ocupar, Archibaldo decidiu ir dar unha volta por Bottleton East a ver o que naqueles tristes lugares se cocía, e así iniciouse unha longa sucesión de peripecias que ocuparían demasiado espacio para contar. Só direi que de entrada o noso mozo entrou nunha taberna na que unha boa cantidade de proletarios conversaban animadamente mentres lle daban á priva.

Lembrando algunha película de vaqueiros, Archibaldo achegouse ó barman e cun aceno de abarcar todo o local, exclamou: “¡Sirva a esta xente o que queira, amigo. O gasto corre da miña conta!”. E non vexa vostede como todos os seareiros da taberna o rodearon para escoitar e aplaudir canto lles quixo dicir sobre a situación política do país.

¡Que xente marabillosa! Ó contrario do que lle sucedía cos amigos do Club dos Zánganos, todo canto Archibaldo dicía lle parecía ben. Pero a cousa empezou a cambiar cando o orador botou man ó peto para pagar e se decatou de que lle desaparecera a carteira. Non conto máis porque xa vostede imaxinará por onde seguiu a reste de incidencias que remataría a eso das catro da madrugada cando Archibaldo, feito un bandallo, conseguiu chegar, esposado por un axente de policía, ata a casa de  Aurelia Cammarleigh e, xusto debaixo do seu balcón, autorizado polo seu captor, empezou unha xenial imitación da galiña logo de poñer o ovo. Poucos instantes despois abriríase a porta do balcón para dar paso a Aurelia cos brazos abertos, en roupa de durmir: “¡Archibaldo, meu amor!”

Veume á cabeza esta historia cando, onte mesmo, rematei de ler “Os restos do día”, novela de Kazuo Ishiguro que merquei alá a principios dos pasados anos noventa e que daquela deixei sen ler por ter outros libros tirando máis da miña curiosidade.

Así quedaría por aí durmindo Ishiguro ata que no ano 2017 lle foi concedido o premio Nobel. Entón volvín botar man de “Os restos do día”, que deixei despois dun par de capítulos, dicindo para min: “O de ler historias dun mordomo británico, tendo como teño de man toda unha colección de aventuras de Jeeves, o incomparable mordomo creado por Pelham G. Wodehouse, paréceme unha perda de tempo.

Pero finalmente, por terceira vez, volvín coller “Os restos do día” e nesta ocasión lino enteiro. ¿E que quere que lle diga? Si, a novela está ben, sobre todo ten unhas trinta páxinas finais que elevan moito o ton da historia relatada; pero eu son un fan de Wodehouse desde a miña xa afastada adolescencia, e onde se poñan as aventuras de Reginald Jeeves, referidas en “O inimitable Jeeves”, “O código dos Wooster”, “Gracias, Jeeves”, e outros textos que pode atopar vostede en calquera librería de vello, deixe descansar a quen sexa, aínda que se trate do premio Nobel Kazuo Ishiguro.

Eso si, pódolle aconsellar tamén que vexa vostede a película, en España titulada “Lo que queda del día”, dirixida por James Ivory e protagonizada por Anthony Hopkins e Emma Thompson. Non está nada mal, e se lle costa un pouco ler o libro completo o filme é un bo sucedáneo.